من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

بهار۸۸درآستانه فصلی سرد

واین منم 

زنی تنها 

درآستانه فصلی سرد 

 

درابتدای درک هستی آلوده زمین 

ویاس ساده وغمناک آسمان 

وناتوانی این دست های سیمانی 

 ...

زمان گذشت وساعت چهاربارنواخت 

 ...

من رازفصلهارامیدانم  

وحرف لحظه هارامی فهمم  

 

نجات دهنده درگورخفته است 

وخاک 

خاک پذیرنده 

اشارتیست به آرامش 

.....                    (فروغ) 

                                            

 

چندساعت پیش سال ۸۸هم اومد تا یکسال میزبان لحظه هایمان باشد  

 

نمیدونم  . . . .

 

  شایدسال خوبی باشه ...

  امیدوارم که سال خوبی بشه  ...

              فقط میدونم : چشمهارابایدشست    جوردیگربایددید  

                                     

                                           . . .

 

چگونه میشود به آن کسی که میروداین سان 

صبور 

سنگین 

سرگردان 

فرمان ایست داد 

 

چگونه می شود به مردگفت: 

که اوزنده نیست 

                 اوهیچ وقت زنده نبوده است 

                                                  (فروغ)

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد