من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

بهارعشق

بهار عشق  

 

 


تو همان عابری هستی 


که خزان دلم را  


با گام هایت 


بهار عشق کردی 


                       تو تکرار بارانی 


                      و نگاهت تابلو قشنگ شبی زیباست 


                      که مرا می خواند: 


                                    دلم آواره توست

عاشقانه ای دربهار۸۸ازاحمدشاملو

زیبا ترین حرفت را بگو  

 

شکنجه پنهان سکوتت را آشکاره کن 

 

                و هراس مدار از آن که بگویند
                     ترانه بیهوده میخوانید
                                           چرا که عشق
                                          حرفی بیهوده نیست 

 

حتی بگذارآفتاب نیز برنیاید
به خاطر فردای ما 

 اگرش بر ما منتی است؛ 

 

چرا که عشق   
خود فرداست
خود همیشه است  

  

 بیشترین عشق جهان را به سوی تو میاورم
از معبر فریادها و حماسه ها
چراکه هیچ چیز در کنار من
از تو عظیم تر نبوده است 

  


که قلبت
چون پروانه یی
ظریف و کوچک وعاشق است

                                                                 

 

ایدادرایینه

  

هرگز کسی این گونه فجیع                            

 به کشتن خود برنخاست                               

 که من به زندگی نشستم! 

 

  

  و چشمانت راز آتش است

  و عشقت پیروزی آدمی ست
  هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

و آغوشت
اندک جائی برای زیستن
اندک جائی برای مردن 

 


                             کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
                             و انسان با نخستین درد

                             در من زندانی ستمگری بود
                             که به آواز زنجیرش خو نمی کرد 

 

           

  من با نخستین نگاه تو آغاز شدم

پرپرواز

 با گیاه بیابانم
                  خویشی و پیوندی نیست
خود اگر چه  

              درد رستن و ریشه کردن با من است  

                                                             وهراس بی بار و بری

     

پرپروازندارم 

               اما  

                  دلی دارم و 

                                حسرت درناها

 

و به هنگامی که مرغان مهاجر دردریاچه ی ماهتاب
پارو میکشند،
          خوشا رها کردن و رفتن!
                                  خواب دیگر
                                         به مردابی دیگر
                                                   خوشا ماندابی دیگر
                                                              به ساحلی دیگر
                                                              به دریایی دیگر 


                   خوشا رهایی
                   خوشا اگر نه رها زیستن 

                                                مردن به رهایی
آه این پرنده  

در این قفس تنگ نمی خواند 

 

 

بازهم شعرفروغ

من پری کوچک غمگینی 
را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد  

           آرام ، آرام 

 

پری کوچک غمگینی که  

شب از یک بوسه می میرد وسحرگاه  

از یک بوسه بدنیا خواهد آمد 

زمستان نوشته مهدی اخوان ثالث

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است  


کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است 

 
وگر دست محبت سوی کسی یازی
 به اکراه آورد دست از بغل بیرون
 که سرما سخت سوزان است 

 
نفس  

 کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
 چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
                 نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
                 ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟ 


 مسیحای جوانمرد من ! 

 ای ترسای پیر پیرهن چرکین 
 

                                        هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
                                        دمت گرم و سرت خوش باد
                                        سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
 

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
 منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور 
 

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم   


                                             بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم  


حریفا ! 

        میزبانا !  

               میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
 تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است  


من امشب آمدستم وام بگزارم
 حسابت را کنار جام بگذارم  


چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ،  

بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست  


حریفا !  

گوش سرما برده است این  

 یادگار سیلی سرد زمستان است  


و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است 
 

حریفا !  

          رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است  


                            سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت 
                            هوا دلگیر ، درها بسته  

                            سرها در گریبان ، دستها پنهان 
                            نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین 
                             درختان اسکلتهای بلور آجین 
                             زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه 
                             غبار آلوده مهر و ماه  


                 زمستان است  

                                                     


باران

 

باران  

وای  

 

  باران  

       شیشه پنجره راباران شست  

                                  ازدل من اما 

                                                         

                                 چه کسی نقش توراخواهدشست 

آسمان مهربی رنگ  

   من درون قفس سرداتاقم دلتنگ 

 

                     میپرد مرغ نگاهم تادور  

                                                 وای 

   

                                                 باران  

                                                پرمرغان نگاهم راشست

شعرقاصدک ازمهدی اخوان ثالث

 

 

 

 

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟ 


 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی 
 

انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری 


برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند 
 

 قاصدک  


در دل من همه کورند و کرند 
 

 دست بردار ازین در وطن خویش غریب
 قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب  


 قاصدک هان ، ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی ، جایی ؟ 


 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟ 


 قاصدک 
 

ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند