من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من

 

   

         درمن ... زندانی ستمگری بود 

                 

         که  

 

         به آواز زنجیرش خو نمیکرد ...  

  

                

                                                                           

                                                                                

خزان

گو خزان باش و بهار دل و جان باش ار نه 

 

                  ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست  

  

 

                 

 

 

دستهایم

دستهایم رادرباغچه می کارم . . . 

  

                    سبزخواهندشد . . .  

 

                                می دانم. . . 

        

دیار عروسکها ...

من از دیار عروسکها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور  


از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت  


از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میز های مدرسه مسلول
 

 
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند 

 
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند
 

 
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود

 وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری 


دریافتم باید 

               باید  

                     باید 
                          دیوانه وار دوست بدارم 

 
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت
 

... 

حس میکنم که وقت گذشته ست
حس میکنم که لحظه سهم من از برگهای تاریخ است
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است در میان گیسوان من و دستهای این غریبه ی غمگین 

... حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟
حرفی بزن 

 
              من در پناه پنجره ام
                                         با آفتاب رابطه دارم  

             

آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم میزند سلام بگویم ؟

تولد

امروزبیست ونهمین سالگردتولدمنه 

 

برای بیست ونهمین بارمتولدمیشوم  

برای بیست ونهمین بارگذشته ام رامرورمیکنم  

برای بیست ونهمین بار آینده ام رابه خوش خیالی تجسم میکنم  

 

                                                                       و   زندگی میکنم ...

                                                                           زندگی میکنم ...

                                                                           زندگی میکنم ...  

لبریزشده ام ازبدست آوردنی ها ...وسرشارم ازحسرتهای بربادرفته 

 

پشت سرم دنیایی که این سالهابرایش جنگیده ام وساخته ام 

 

پیش رویم دنیایی مبهم ...که هرلحظه اش مرابه زیستنی باشکوه فرامیخواند  

 

ومن می اندیشم... به ناتوانی این دستهای سیمانی فروغ فرخ زاد درآستانه فصلی سرد...درچله تابستان۱۳۸۸  

و به شعرسیاوش کسرایی.....زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست 

.  

واینکه  ...   آری اری زندگی زیباست 

                                               ومن میمانم ... 

                                                می جنگم... 

                                                می سازم...

                                               زندگی میکنم ... 

                                               عشق می ورزم... 

                                                 

                                                تولدم مبارک

  

                                                         

            

 

قلب کوچه خانه ماست

قلب کوچه خانه ماست 

آدمها چه ظرفیت بزرگی دارندبرای دوست داشتن ....اما

اگه بخوان دوست داشته باشن واگه بخوان مهربون باشن 

 . 

آدمهاچه ظرفیت عظیمی دارند برای بدبودن وبرای بدی کردن....اما 

اگه کسی پیدابشه که ضعیفترازخودشون باشه واگه کسی راببینن که مشابه خودشون نباشه 

آدمهاچه ظرفیت بزرگی دارندبرای تحمل دوست داشته نشدن وبدی دیدن 

واین ازهمه بدتره...  

 

ازهمه دردناکتره..... 

و ازهمه موارد زجرآورتره... 

  

دردی که شایدالان متوجهش نباشیم اما روزی که به اون نتیجه برسیم ممکنه طوری سقوط کنیم که بلندشدنش ممکن نباشه 

 

دوستی دارم که باعقیده ام مخالف بود وتحمل کردن درهرشرایطی رابیشترقبول داشت از اینکه بخواهیم عصیان کنیم . 

بهش گفتم تومسلمونی؟...گفت آره...گفتم من اعتقادندارم اما میدونم مسلمونهایک تکه نان خشک راتوسطل زباله نمیندازن واونو میذارن تاحیوون یاپرنده ای بخوره ...چون این کارو اسراف وتوهین به نعمت خدامیدونن.... 

گفت درسته قبول دارم . 

بهش گفتم آیازندگی تونعمت خدانیست؟ 

فکرمیکنی اگه یک عمرخودتونبینی وبه خاطرمردم زندگی کنی آیازندگیتوحروم نکردی؟آیازندگی توبه اندازه یک نان خشک ارزش نداره؟   

دوستم مدتها ساکت موند اما جواب منو نداد...... 

  

 

 هرانسانی درهرشرایطی اجازه داره که هرطوردوست داره زندگی کنه: خلاف عرف...خلاف شرع.....خلاف قانون...خلاف عقایدمن ...خلاف عقایددیگران 

چون تفاوت ماانسانهاباحیوانات ودیگرموجودات مختاربودن وباشعوربودن ماست  

به حکم اختیاروبه حکم شعور ماحق داریم همه چیزرابخواهیم ...زندگی کنیم  ...وزندگی راخودمان بسازیم 

 

شایدخدایی ناظربراعمال ماباشد و بخواهدفردایی مارامحاکمه کند....  

به نظرمن فقط وفقط حق اوست که محاکمه کنه وقضاوت . ونه حق هیچ بنده ای...  

 

واقعا چی میشد اگه میخواستیم ومیتونستیم دوست داشته باشیم ...... 

 

برای زیستن دوقلب لازم است 

قلبی که دوست بدارد؛قلبی که دوستش بدارند 

قلبی که هدیه کند؛قلبی که بپذیرد 

قلبی که بگوید؛قلبی که جواب گوید 

قلبی برای من ؛قلبی برای انسانی که من میخواهم 

تاانسان رادرکنارخوداحساس کنم 

پناه

به تو ی ِ "من"  :

 

 

-زیبای من !

 ناگفته می دانی مرا به نیرنگ ِ هفت رنگشان راهی نیست ،

 " خوارج" می خوانندم از دین و دولتشان!

 درست می بینند؛   

             کافرم به آن ها!   

                               . 

                               .

                               پناهم ده...

شعری ازخسروگلسرخی

تا آفتابی دیگر

رهروان خسته را احساس خواهم داد
 ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت  


 نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
 لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد  


سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد 

 
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند 

 
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد 

 
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد 
 

                                                سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد

دوست داشتن کفایت میکندبودن را

دوست داشتن کفایت میکندبودن را 

سالهاپیش دوستی اینوبرام نوشت ومن بارهابهش فکرکرده بودم  ... آیاواقعادوست داشتن کفایت میکندبودن را؟ 

دوستای زیادی دارم  همراهان زیادی هم .ولی آیاهیچ وقت میتونم یکی را دلیل بودنم بدانم ؟ 

اگرنه؟ 

پس یامن اوراآنقدردوست نداشتم یادوست داشتن کفایت نمیکندبودن را ...  

ماآدمهاخیلی عجیبیم ...عجیبترازهمه مخلوقات  

 خیلی مواقع هستیم امانیستیم  ...  

نیستیم اما باتمام وجودهستیم  ...  

عاشقیم اماپرازنفرت  ...  

فارغیم امادنبال یک بهونه کوچک برای عشق ورزیدن 

 

ماآدمهاهمه کارمیکنیم اما به هیچ کس اجازه تخطی ازعرف وباورخودمونونمیدیم خارج ازباورهامون به هیچ کس اجازه زندگی وانتخابونمیدیم ... 

ماآدمهابه زبان ابرازمیکنیم اما قلبامون پرازانکارند  ... قلبمون فریادمیکشه اما زبان که نه ...حتی به چشمهامون هم اجازه بیان نمیدیم ... 

ماآدمهادراوج خوبی بدمیشیم   وبعضی مواقع بدی میکنیم تاخوب بودن وعشقمونوثابت کنیم ...  

ماآدمها هستیم اما نیستیم ... 

باهمیم امابی خبرازهمیم ... 

عاشقیم امافارغ ازهمیم ... 

فارغیم و..... 

درزندگی ما موجودات عجیب خداوند آیادوست داشتن کفایت میکندبودن را؟؟؟ 

 

                              

                                           

شعری ازفریدون مشیری

ای بهار

ای بهار
     ای بهار
         ای بهار 

 
                    تو پرنده ات رها
                    بنفشه ات به بار
                    می وزی پر از ترانه
                    می رسی پر از نگار 
 

 هرکجا رهگذار تست
شاخه های ارغوان شکوفه ریز
 خوشه اقاقیا ستاره بار
بیدمشک زرفشان
لشکر ترا طلایه دار  


 بوی نرگسی که می کنی نثار
برگ تازه ای که می دهی به شاخسار
چهره تو در فضای کوچه باغ
شعر دلنشین روزگار 


                  آفرین آفریدگار 

 
                                 ای طلوع تو
                                 در میان جنگل برهنه
                                 چون طلوع سرخ عشق
                                        چون طلوع سرخ عشق  


 پشت شاخه کبود انتظار  
ای بهار
 ای همیشه خاطرات عزیز  

عاقبت کجا ؟
کدام دل ؟
کدام دست ؟
آشتی دهد من و ترا؟ 


               تو به هر کرانه گرم رستخیز
              من خزان جاودانه پشت میز 

 
یک جهان ترانه ام شکسته در گلو
 شعر بی جوانه ام نشسته روبرو  


                  پشت این دریچه های بسته
                  می زنم هوار
                                ای بهار 

                                      ای بهار 

                                            ای بهار...

به عروسکم مریم

 

 

 

  زیبا شده ایی عروسکم

زیبا شده ایی عروسکم
چقدر هم !   


چشمانم بی هیچ بهانه ایی می خندند
چشمان تو نیز  


و لبت
شاد ِ شاد ِ شاد
از با هم بودنی چنین نو  


...
  -« پیر شدیم دختر »
   -« نه؟! »
در گوشت با قهقهه می گویم
صورتم را می بوسی
   -« پیر بودی ! » 


تو کنون
بی هیچ دغدغه ایی در نگاهت
بی هیچ درنگی در کلامت
با لباسی که گویی برای گام نهادن بر عرش بر قامتت دوخته اند 

 
خرامان خرامان
دست در دست پناهگاهی که امن می پنداریش
از روبرویم می گذری  


و من
آرام و بی صدا
غرق می شوم در این همه سپیدی  


...
زیبا شده ایی عروسکم
زیباتر از همه زیبایی ها 
 

 

                                    شعر ازساراخ

زندگی

 

 

 

 

                     راستی ... آیاشعرمرامی خوانی؟ 

 

زندگی قافیه شعر من است 

شعر من وصف دل آرایی توست

                .....

در ازل شاید این  

                   سرنوشت من بود . . .

               ...... 

می سرایم به امیدی که تو خوانی 

                                          ور نه 

                                          آخرین مصرع  من 

                                          قافیه اش  "مردن " بود