من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

خداوند ناما....

خداوند ناما...    

 

یانیستی یا آنچنان بزرگی که دروهم وخیالم نمی گنجی    

  

نیستی و همه چیزبرحسب اتفاق وتکامل رخ می دهد...   

 

واگرهستی بگو... 

 

چرا چرخه طبیعت خودساخته ات از ید قدرتت خارج می شود؟ 

 

 

نیستی که اگرباشی هم ... نه بخشنده ای و نه مهربان     

 

 

که اگرمهربان بودی ... 

  

       سیلی جمعیتی را... 

 

            زلزله ای شهری را... 

 

                  و طوفانی خانواده هایی را ازهم نمی پاشید    

 

 

که اگربخشنده بودی  

 

        خیل کوران و کران وبی دست وپایان درحیطه حکومتت چه میکردند؟  

  

.  

.    

 

خداوند ناما ...

  

این چه بخشندگی وچه مهربانی ست ... ؟   

 

که میل داده ای...امالذتش را وعده آتشم می دهی؟    

 

چه  مهربانی که هرخطایی را وعده جزاهای بیشمار ام می دهی؟    

 

چه حیات بخشیدنی که بی رخصت می آفرینی وبی رضایت مرگ می بخشی...؟   

 

  

 

این چه سادیسمی ست ...  

 

 

که زجرکشیدن بندگانت رادرهوسی طولانی وطولانی تر به تکرارنشسته ای؟     

.  

.    

خداوندناما  ... 

 

به سخره ام گرفته ای؟   

  

مرا و پیشینیان مرا به سخره گرفته ای ؟    

   

با ترس از آینده ای موهوم  ذلت و اطاعت  ما را لذتی شیطانی میبری ؟  

 

  

آیا ...

  

بازیچه مان کرده ای و فراغتت را به تماشای ما نشسته ای؟   

 

            و ما صحنه گردان سینمای ملک پادشاهی تو ایم؟     

 

            که اگرچنین نباشد...بودن ما به چه کارت می آید؟

 

.     

 

خداوندناما ...

  

همسایگانی دارم فارغ و آسوده   

 

  

که ازترس خشم تو روزانه بارها خم وراست میشوند...   

 

 

و برای رسیدن به جنات نعیم ات

 

 

وردهایی میخوانند    

  

و...  

      می خورند 

 

          و می خوابند  

 

                و می زایند  

 

                        و میمیرند  ... 

  

 

همسایگانی که تا به حال میلیاردها چو آنان آمده اند و رفته اند...    

 

خواهند آمد وخواهند رفت     

 

                     همچنان که من ...    

  

 

 

خداوندناما  ...

 

      گرتوآفریدی... 

 

             چرا مرا از جنس همسایگانم نیافریدی  ؟ ؟ ؟      

  

 

همسایگانی که به دورسنگی پرستشت میکنند 

 

 و رو به همان سنگ...اطاعت  .  

 

ودروحشت عذاب عظیم ات به کوچکترین نامهربانی ات شک ندارند   

 

همسایگانی مخلص که وعده داده شده فردوس برین تو اند؟...  

   

  

راستی ...

 

         این خیل میلیونی بهشتیان به چه کارت می آید؟ .... 

 

 

بهشت ...  ؟  ؟  ؟

 

سبز میدانی پرمیوه باجویهای سرشارازشیر وشیرینی 

 

                                    درسایه درختانی پرثمر.....    

 

سبزمیدانی که رسولانت  ... 

 

خسته وخشنود از ارشادی خونبارو بی رحمانه 

 

 در آغوش حوریان آن لم داده و می ناب مینوشند    

 

خداوند ناما    ...

 

من ازسکون و آرامش بهشتت دلم میگیرد...   

 

و پارسایانت نیز مرا ازآتش خشمت میترسانند  

  

 

خداوند ناما ...

 

گرهستی... بگو 

 

     من ازکجا آمده ام وبه کجایم خواهی برد ....؟  

 

من جدالی-پیکاری و هیاهویی را  

             به آرامشی خلسه وار وبی انتها ترجیح خواهم داد ...

  

  

  

کرمهایی درمغزم میلولند ...  

 

خوره ای که در انزوای درونم...روحم رامیجود

 

 

چه کنم که 

 

وردهایی تکراری...    

 

      صراطی مستقیم... 

 

           خانه ای مقدس... 

 

                 و مسیری موهوم... 

 

                             ارضایم نمیکند     

 

خداوند ناما  

 

خدای من گم شده است.... 

 

 

 

گر میتو ا نی  ...

                

                مددی کن مرا

 

 

 

 

مائده های زمینی نوشته آندره ژید

 

 

زیباترین چیزی که برروی زمین شناخته ام 

 

                           ای ناتانائیل ...  

 

 همان گرسنگی من است   

 

که همیشه وفادار مانده: 

  

به تمام چیزهایی که درانتظاراوبوده است   

 

 

 

اگرآنچه تومیخوری سرمستت نکند ...  

 

بدان ازاین روست که گرسنگی ات کافی نیست...