من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

فروغ

کسی به فکر گل ها نیست 

کسی به فکر ماهی ها نیست
 

کسی نمی خواهد
 

باورکند که
 باغچه دارد می میرد
 
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
 

که ذهن باغچه
 دارد آرام آرام
 
از خاطرات سبز تهی می شود
 

و حس باغچه انگار
 
چیزی مجردست
 که در انزوای باغچه پوسیده ست 

حیاط خانه ما تنهاست
 

آیه تاریکی

 تو

 

 

 

 

 

                                            همه هستی من آیه تاریکی ست  

 

                                                                        که تورادرخود  

                                                                            تکرارکنان 

 

                 به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد 

                           . 

                           . 

                           . 

                           من دراین آیه تو را آه کشیدم  

                            آه 

                            من درین آیه تو را ...به درخت وآب وآتش پیود زدم  

  

 زندگی شایدآن لحظه مسدودیست 

 

 که نگاه من 

 

 درنی نی چشمان تو خود را ویران می سازد 

 

 آه 

 سهم من اینست 

 سهم من اینست 

 

                      سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آن را ازمن میگیر د 

 

                      سهم من پایین رفتن ازیک پله متروک است 

 

                       وبه چیزی درپوسیدگی وغربت واصل گشتن 

 

                      سهم من گردش حزن آلودی درباغ خاطره هاست 

 

                      ودراندوه صدایی جان دادن  

                      که به من میگوید.... دستهایت رادوست میدارم  

 

دستهایم رادرباغچه می کارم 

 

                                     سبزخواهدشد 

 

                                                         میدانم....

 

 

 

نگاه کن

.

 

 

نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب می شود  


ببین سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود 

 تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطر ها و نورها  


نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاج ها ز ابرها بلورها  


مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعر ها و شورها 
 

به راه پر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام

نگاه کن که من کجا رسیده ام
به کهکشان 

 به بیکران  

به جاودان 
 

کنون که آمدیم تا به اوج ها
مرا بشوی با شراب موج ها 

 
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیر پا 
 

مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن 
 

نگاه کن که موم شب براه ما
چگونه قطره قطره آب میشود
صراحی سیاه دیدگان من
به لالای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود 
 

 به روی گاهواره های شعر من
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود

دیار عروسکها ...

من از دیار عروسکها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور  


از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت  


از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میز های مدرسه مسلول
 

 
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند 

 
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند
 

 
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود

 وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری 


دریافتم باید 

               باید  

                     باید 
                          دیوانه وار دوست بدارم 

 
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت
 

... 

حس میکنم که وقت گذشته ست
حس میکنم که لحظه سهم من از برگهای تاریخ است
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است در میان گیسوان من و دستهای این غریبه ی غمگین 

... حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟
حرفی بزن 

 
              من در پناه پنجره ام
                                         با آفتاب رابطه دارم  

             

آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم میزند سلام بگویم ؟

بازهم شعرفروغ

من پری کوچک غمگینی 
را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد  

           آرام ، آرام 

 

پری کوچک غمگینی که  

شب از یک بوسه می میرد وسحرگاه  

از یک بوسه بدنیا خواهد آمد 

بهار۸۸درآستانه فصلی سرد

واین منم 

زنی تنها 

درآستانه فصلی سرد 

 

درابتدای درک هستی آلوده زمین 

ویاس ساده وغمناک آسمان 

وناتوانی این دست های سیمانی 

 ...

زمان گذشت وساعت چهاربارنواخت 

 ...

من رازفصلهارامیدانم  

وحرف لحظه هارامی فهمم  

 

نجات دهنده درگورخفته است 

وخاک 

خاک پذیرنده 

اشارتیست به آرامش 

.....                    (فروغ) 

                                            

 

چندساعت پیش سال ۸۸هم اومد تا یکسال میزبان لحظه هایمان باشد  

 

نمیدونم  . . . .

 

  شایدسال خوبی باشه ...

  امیدوارم که سال خوبی بشه  ...

              فقط میدونم : چشمهارابایدشست    جوردیگربایددید  

                                     

                                           . . .

 

چگونه میشود به آن کسی که میروداین سان 

صبور 

سنگین 

سرگردان 

فرمان ایست داد 

 

چگونه می شود به مردگفت: 

که اوزنده نیست 

                 اوهیچ وقت زنده نبوده است 

                                                  (فروغ)

شعر پرنده مردنی است ازفروغ

دلم گرفته است

دلم گرفته است 

به ایوان میروم  

وانگشتانم رابرپوست کشیده شب میکشم 

چراغ های رابطه تاریکند

چراغ های رابطه تاریکند 

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهدکرد

کسی مرابه مهمانی گنجشک هانخواهدبرد 

پروازرابه خاطربسپار

پرنده مردنی ست

بهانه های ساده خوشبختی

در اتاقی که به اندازه یک تنهایی ست

دل من

که به اندازه یک عشق ست

به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای

و به آواز قناری ها

که به اندازه یک پنجره می خوانند

آه ...

سهم من این ست

سهم من این ست 

فروغ 

آن روزها

آن روزها رفتند
آن روزهای عید
ان انتظار آفتاب و گل
آن رعشه های عطر
در اجتماع اکت و محجوب نرگس های صحرایی
که شهر را در آخرین صبح زمستانی
دیدار میکردند...

و گم شدند آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها
در ازدحام پر هیاهوی خیابانهای بی برگشت .
و دختری که گونه هایش را
با برگهای شمعدانی رنگ میزد ، اه
اکنون زنی تنهاست
اکنون زنی تنهاست

چهل ویکمین سالگرد پرکشیدن ناگهانی- جاودانه زن ایران -فروغ رابه دوستدارانش تسلیت می گویم

آغاز

آری آغاز دوست داشتن است

 

     گرچه پایان راه ناپیداست

 

           من به پایان دگر نیاندیشم

 

                 که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد