من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

التماس دعا!!!!

 ای دوستانی که آرام درساحل نشسته اید... 

۵شنبه عصرامتحان کارشناسی ارشد دارم  

یکی منو دعا کنه ....

.  

ای تیزخرامان 

لنگی پای من  

از ناهمواری راه تو بود

                       

 

آن سفرکرده که صدقافله دل همره اوست 

هرکجاهست خدایابه سلامت دارش 

مادر

 

این عکس تقدیم به دوستی که نمیشناسمش اماشنیده ام مادرعزیزش راازدست داده 

دوست خوبم: 

گرچه تنهاییت راباتمام وجودم درک میکنم اما...امیدوارم آنقدرقوی باشی که بتونی این درد راطاقت بیاری 

مراهم درغم عظیم خودت شریک بدون  

 

من

 

   

         درمن ... زندانی ستمگری بود 

                 

         که  

 

         به آواز زنجیرش خو نمیکرد ...  

  

                

                                                                           

                                                                                

خزان

گو خزان باش و بهار دل و جان باش ار نه 

 

                  ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست  

  

 

                 

 

 

دستهایم

دستهایم رادرباغچه می کارم . . . 

  

                    سبزخواهندشد . . .  

 

                                می دانم. . . 

        

بهار

        آنان که رنگ پریدگی پائیز را دوست ندارند... 

 نمی دانند... 

       پائیز همان بهاریست که عاشق شده است... 

 

  

پرپرواز

 با گیاه بیابانم
                  خویشی و پیوندی نیست
خود اگر چه  

              درد رستن و ریشه کردن با من است  

                                                             وهراس بی بار و بری

     

پرپروازندارم 

               اما  

                  دلی دارم و 

                                حسرت درناها

 

و به هنگامی که مرغان مهاجر دردریاچه ی ماهتاب
پارو میکشند،
          خوشا رها کردن و رفتن!
                                  خواب دیگر
                                         به مردابی دیگر
                                                   خوشا ماندابی دیگر
                                                              به ساحلی دیگر
                                                              به دریایی دیگر 


                   خوشا رهایی
                   خوشا اگر نه رها زیستن 

                                                مردن به رهایی
آه این پرنده  

در این قفس تنگ نمی خواند 

 

 

اولین سخن فمنیستی از زبان شاه ساسانی

 1400 سال پیش یک پادشاه ساسانی نخستین سخن فمنیستی را به زبان آورده است.

هستی پودفروش: تاریخچه فمنیسم در دنیا به بیش از 150 سال نمی‌رسد، اما «پوران‌دخت»، پادشاه ایرانی دوره ساسانی 1400 سال پیش اولین سخن «فمنیستی» ایرانی را بیان کرد. «پادشاه چه زن باشد چه مرد باید سرزمینش را نگاه دارد و با عدل و انصاف رفتار کند.

پوران‌دخت در نامه‌ای که به سپاهیانش نوشته بود جمله فمنیستی خود را بیان کرد و خود را در لیست اولین پیروان تساوی حقوق زن و مرد قرار داد.

پس از کشتن خسروپرویز به دست پسرش شیرویه در سال 628 م، شیرویه بیش از شش ماه حکومت نکرد و دختر بزرگ خسروپرویز پوران‌دخت به سلطنت نشست.

«محمد باقر وثوقی»، استاد تاریخ باستان دانشگاه تهران درباره پوران‌دخت می‌گوید: «بر خلاف دوره حکومت هخامنشیان که جنسیت اهمیت زیادی نداشت، دوره حکومت ساسانیان دوره تفوق و برتری مرد بر زن بود. در دوران هخامنشیان، سرپرست کارگاه‌های تخت جمشید، بیشتر زن بودند. عده‌ای از زنان دو برابر مردان حقوق می‌گرفتند. این زنان، مهندسان و طراحانی بودند که بهترین و زیباترین هنرها را در تخت جمشید آفریدند. حتی زنان در این دوره جیره زایمان می‌گرفتند. دوره ساسانی کاملا متفاوت از دوره هخامنشیان بود. در امپراطوری ساسانی، زن شخصیت حقوقی نداشت و فرد محسوب نمی‌شد. زن از هر نظر تحت سرپرستی «کتک ختای» یا کدخدای خانواده بود. در چنین شرایطی پوران‌دخت در تیسفون تاج بر سر گذاشت و بدون توجه به جنسیت خود، قدرت را بار دیگر به خاندان از هم پاشیده ساسانی بازگرداند.»

وثوقی، درباره شرایط آن دوران گفت: «البته هنگامی که شیرویه و پسرش اردشیر مردند، مردان و سران ساسانی در مدائن، از میان خاندان شاهی، هیچ مردی را نیافتند که به تخت سلطنت بنشانند پس به ناچار دختر پرویز را به سلطنت نشاندند. شرایط آن زمان نشان می‌دهد که حتی کودکی برای پادشاهی باقی نمانده بود زیرا خاندان‌های حکومتگر به جان هم افتاده و کشت و کشتار بزرگی راه انداخته بودند.»

فردوسی هم در اشعار خود گفته است:

یکی دختری بود پوران بنام چون زن شاه شد کارها گشت خام

پوران‌دخت با تمام آشفتگی‌ها و طرز فکرهایی که درباره زنان در آن زمان رواج داشت تصمیم گرفت تا اوضاع کشور را سر و سامان دهد. نخست یک سال مالیات را بر مردم بخشید. با هراکلیوس، قیصر رم معاهده صلحی امضا کرد.

برگرداندن صلیب مقدس حضرت عیسی به اورشلیم یکی دیگر از اقدامات مهم او بود. به افتخار بازگرداندن این صلیب در بیت‌المقدس جشن باشکوهی گرفته شد. حتی فردوسی که با به سلطنت نشستن زنان مخالف است مجبور شد در اشعارش به اقدامات او اشاره کند.

کسی را که درویش باشد، ز گنج توانگر کنم، تا نماند به رنج

ز کشور کنم دور بدخواه را بر آیین شاهان کنم راه را

پوران‌دخت به معنای دختری با چهره گلگون، نخستین زن ایرانی است که به مقام سلطنت رسید. دوران سلطنت او مصادف بود با اواخر خلافت ابوبکر و اوایل خلافت عمر.

در کتب او زنی عاقل، عادل و نیکو سیرت آورده‌اند که چون شاه شد در میان رعایا عدل را گسترش داد. وی زمانی که سپاهی برای جنگ با اعراب فرستاد در مداین بیمار شد و در همانجا درگذشت.

در دوران آشفتگی دربار ساسانی او تنها حاکمی بود که به مرگ طبیعی درگذشت. زمان حکومت او یک سال و چهار ماه بود. بسیاری معتقدند که اگر پوران‌دخت زمان دیگری به حکومت می‌رسید کفایت و لیاقت بیشتری از خود نشان می‌داد.

منع:سایت عرفان نظر آهاری ،نور و ناز