من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من

هوا آرام  

 

 

درها باز  

 

 

سقف آسمان تابیکران  .... 

 

 

 

 

من اما سرد ویخبندانم  

 

 

 

سپاس ازدوستانی که درتمام نبودنها منو فراموش نمیکنند...

تولدم مبارک


چنین زاده شدم دربیشه جانوران وسنگ


وقلب ام


درخلا


تپیدن آغازکرد

.

.

.

خط ممتدجاده...

سکوت...

جدال فکری بین روشن کردن یانکردن کولر...


هوای داغ...نه...به قول ماجنوبیها _ تش باد _

تش بادی که وحشیانه ازپنجره واردمیشه وصورت روشلاق میزنه


وتمایل عجیب به شلاق خوردن ازباد...

به داغ شدن وعرق ریختن...

به آرام وبی شتاب رانندگی کردن


همه چیز غیرعادی شروع شد


ازخواب که بیدار شدم بی اختیار رفتم جلوی آینه

.....به دنبال چین وچروک زیرچشمم


چین چروکی نبود .... درعوض موهام پرازسفیدیه

مگه چندسالگی زیرچشم آدم چین میوفته؟


زمزمه میکنم ... :... امروز من جوانم ؟ میانسالم ؟ چی ام ؟....


چقدرانتظارسی سالگی روکشیده بودم


وامروز اولین روزش بود....


ازآینه کشیدم کنار ... تندتندآماده شدم واسه سرکار رفتن




تش باد رونفس میکشم...عمیق عمیق ...


تمام ریه ام روپرمیکنم ازهوایی که 30سال توش نفس کشیدم


خط ممتدجاده و صحرای لخت وبی برگ...


دشت زردوامتدادخاکستری رنگ افق


درخت ودرختچه های خاکستری که حتی به حرمت نامشان هم که شده

نشانی ازسبزی به تن ندارند


وآب انبارهای کنارجاده که نشان از فراوانی خشکسالی دراین دیار است


چشم انداز طبیعت به قاب عکسی خاک گرفته بردیواری متروکه شبیه است



همه چیزغیرعادی شروع شده بود


مادری که تادم مرگ درد کشید


ونوزادی که درآخرین لحظه های حیات زیرتیغ جراح هندی دیده به جهان گشود...


و پدری که کمونیست بود شاد ازتولددختری که من باشم ...


و زن مذهبی همسایه که سزارین شدن مادر را غضب خداوند برعقیده پدر میدانست


واین منم...


زنی که 30سال پیش از سرلطف یا غضب خداوندی. فاتح شده وبه ثبت رسیده است


یادگاریک عشق


زاده یک درد

.

.

.

.


روپوش سبز میپوشم


درانتظارتولد دخترکانی که سی سال دیگر.....




یک پست قدیمی که خواستم دوباره مرورش کنم


دوست داشتن کفایت میکندبودن را ...؟


سالهاپیش دوستی اینوبرام نوشت ومن بارهابهش فکرکرده بودم  ...


آیاواقعادوست داشتن کفایت میکندبودن را؟


دوستای زیادی دارم  همراهان زیادی هم .ولی آیاهیچ وقت میتونم یکی را دلیل بودنم بدانم ؟ 

اگرنه؟


پس یامن اوراآنقدردوست نداشتم یادوست داشتن کفایت نمیکندبودن را ... 


ماآدمهاخیلی عجیبیم ...عجیبترازهمه مخلوقات 


 خیلی مواقع هستیم امانیستیم  ... 


نیستیم اما باتمام وجودهستیم  ... 


عاشقیم اماپرازنفرت  ... 


فارغیم امادنبال یک بهونه کوچک برای عشق ورزیدن 

 

ماآدمهاهمه کارمیکنیم اما به هیچ کس اجازه تخطی ازعرف وباورخودمونونمیدیم


خارج ازباورهامون به هیچ کس اجازه زندگی وانتخابونمیدیم ...


ماآدمهابه زبان ابرازمیکنیم اما قلبامون پرازانکارند  ... قلبمون فریادمیکشه اما زبان که نه ...حتی به چشمهامون هم اجازه بیان نمیدیم ...


ماآدمهادراوج خوبی بدمیشیم   وبعضی مواقع بدی میکنیم تاخوب بودن وعشقمونوثابت کنیم ...

 

ماآدمها هستیم اما نیستیم ...


باهمیم امابی خبرازهمیم ...


عاشقیم امافارغ ازهمیم ...


فارغیم و..... 

درزندگی ما موجودات عجیب خداوند آیادوست داشتن کفایت میکندبودن را ؟ ؟ ؟


درد کشتن

به پلکهام فشارمیارم ... چراهنوزخوابم میاد؟ 

نبایدباسرعت برونم... پامو از پدال گاز بر میدارم  

خمیازه میکشم

نمیدونم صبح خماریه ... یامن هنوزخمارم؟؟؟

 

هنوزهوا اونقدرهاگرم وشرجی نشده که بخوای صبح اول وقت کولرروشن کنی ...شیشه رامیکشم پایین ...بادخنکی میخوره به صورتم... 

 یه کم خوابم میپره 

 

به پلکم فشارمیارم ...چراهنوزخوابم میاد ؟؟؟

 

بلندبلندباخودم حرف میزنم ......

 

توله سگ سیاه وسفیدهمیشگی امروزهم روجاده ست 

نصف بدنش سفیده ... نصف دیگه سیاه سیاه 

دورخودش میچرخه و بازیگوشانه میادوسط جاده......  

بوقی ممتد...نیش ترمزی کوتاه....و فرار  

ازشیشه بغل نیگاش میکنم 

هنوزبازیگوشانه میچرخه ودم تکون میده 

 

 

خواب ازسرم پرید 

volumeضبط ماشینومیبرم بالاتر وباهاش میخونم ... 

ساقی ساقی ای ساقی 

بازمستم ودیونه 

غم عشق ورسوایی 

دیگه ازکی پنهونه ................ 

روزپرکاری بود 

هنوزحرص میخورم....  

چندروزپیش بستریش کردیم ...وبعد بااصرارخودش مرخص شد 

هزارتاهشدارداده بودمش وبا هزاردلیل ترسانده بودمش.... 

ولی مرغ یک پاداشت .... رضایت شخصی ... اثرانگشت ... ترخیص ... 

 

وامروزبرگشته بود 

بابچه 9ماهه ی مرده ای توشکمش  

پوست بچه هنوزصورتی بود...چشمهای بسته...هیپوتون ... خاموش خاموش 

هم حرصم گرفت ... هم دلم سوخت 

و هنوزهق هق گریه هاش توسرم تکرارمیشه 

وهنوزباخودم کلنجارمیرم  

 

وبغضی عجیب تر ازهمیشه توگلومه  

برحسب عادت ... آهنگ ماشین باصدای بلندپخش میشه اما چیزی نمی شنوم ... وخنکی کولرماشین نمیتونه داغی صورتم رو کم کنه

 

ناگهان......  

پامومیذارم روترمز....جیغ میزنه.... 

سگ سیاه وسفید همیشگی 

سیاهش جلوی من بود 

سفیدش تولاین مقابلم ... اونورخط ممتدجاده 

 

آخ...............  

نمیدونم چطوری ؟ چه موقع ؟چه کسی؟ 

ولی............چه حس غریبی به بغض غریبم اضافه شد.... 

کشتن چه دردی داره......... 

کشتن چه دردی داره ........... 

وسیمین غانم باصدای بلندمیخونه ... 

گل شب بو دیگه  

شب بونمیده 

کی گل شب بو رو 

 ازشاخه چیده

خداوند ناما....

خداوند ناما...    

 

یانیستی یا آنچنان بزرگی که دروهم وخیالم نمی گنجی    

  

نیستی و همه چیزبرحسب اتفاق وتکامل رخ می دهد...   

 

واگرهستی بگو... 

 

چرا چرخه طبیعت خودساخته ات از ید قدرتت خارج می شود؟ 

 

 

نیستی که اگرباشی هم ... نه بخشنده ای و نه مهربان     

 

 

که اگرمهربان بودی ... 

  

       سیلی جمعیتی را... 

 

            زلزله ای شهری را... 

 

                  و طوفانی خانواده هایی را ازهم نمی پاشید    

 

 

که اگربخشنده بودی  

 

        خیل کوران و کران وبی دست وپایان درحیطه حکومتت چه میکردند؟  

  

.  

.    

 

خداوند ناما ...

  

این چه بخشندگی وچه مهربانی ست ... ؟   

 

که میل داده ای...امالذتش را وعده آتشم می دهی؟    

 

چه  مهربانی که هرخطایی را وعده جزاهای بیشمار ام می دهی؟    

 

چه حیات بخشیدنی که بی رخصت می آفرینی وبی رضایت مرگ می بخشی...؟   

 

  

 

این چه سادیسمی ست ...  

 

 

که زجرکشیدن بندگانت رادرهوسی طولانی وطولانی تر به تکرارنشسته ای؟     

.  

.    

خداوندناما  ... 

 

به سخره ام گرفته ای؟   

  

مرا و پیشینیان مرا به سخره گرفته ای ؟    

   

با ترس از آینده ای موهوم  ذلت و اطاعت  ما را لذتی شیطانی میبری ؟  

 

  

آیا ...

  

بازیچه مان کرده ای و فراغتت را به تماشای ما نشسته ای؟   

 

            و ما صحنه گردان سینمای ملک پادشاهی تو ایم؟     

 

            که اگرچنین نباشد...بودن ما به چه کارت می آید؟

 

.     

 

خداوندناما ...

  

همسایگانی دارم فارغ و آسوده   

 

  

که ازترس خشم تو روزانه بارها خم وراست میشوند...   

 

 

و برای رسیدن به جنات نعیم ات

 

 

وردهایی میخوانند    

  

و...  

      می خورند 

 

          و می خوابند  

 

                و می زایند  

 

                        و میمیرند  ... 

  

 

همسایگانی که تا به حال میلیاردها چو آنان آمده اند و رفته اند...    

 

خواهند آمد وخواهند رفت     

 

                     همچنان که من ...    

  

 

 

خداوندناما  ...

 

      گرتوآفریدی... 

 

             چرا مرا از جنس همسایگانم نیافریدی  ؟ ؟ ؟      

  

 

همسایگانی که به دورسنگی پرستشت میکنند 

 

 و رو به همان سنگ...اطاعت  .  

 

ودروحشت عذاب عظیم ات به کوچکترین نامهربانی ات شک ندارند   

 

همسایگانی مخلص که وعده داده شده فردوس برین تو اند؟...  

   

  

راستی ...

 

         این خیل میلیونی بهشتیان به چه کارت می آید؟ .... 

 

 

بهشت ...  ؟  ؟  ؟

 

سبز میدانی پرمیوه باجویهای سرشارازشیر وشیرینی 

 

                                    درسایه درختانی پرثمر.....    

 

سبزمیدانی که رسولانت  ... 

 

خسته وخشنود از ارشادی خونبارو بی رحمانه 

 

 در آغوش حوریان آن لم داده و می ناب مینوشند    

 

خداوند ناما    ...

 

من ازسکون و آرامش بهشتت دلم میگیرد...   

 

و پارسایانت نیز مرا ازآتش خشمت میترسانند  

  

 

خداوند ناما ...

 

گرهستی... بگو 

 

     من ازکجا آمده ام وبه کجایم خواهی برد ....؟  

 

من جدالی-پیکاری و هیاهویی را  

             به آرامشی خلسه وار وبی انتها ترجیح خواهم داد ...

  

  

  

کرمهایی درمغزم میلولند ...  

 

خوره ای که در انزوای درونم...روحم رامیجود

 

 

چه کنم که 

 

وردهایی تکراری...    

 

      صراطی مستقیم... 

 

           خانه ای مقدس... 

 

                 و مسیری موهوم... 

 

                             ارضایم نمیکند     

 

خداوند ناما  

 

خدای من گم شده است.... 

 

 

 

گر میتو ا نی  ...

                

                مددی کن مرا

 

 

 

 

واگویه

  

ای مقلب القلوب والابصار 

                        من متحول خواهم شد 

 

من درین نوروز... نو خواهم شد 

من درین نوروز پروازخواهم آموخت 

                              اوج خواهم گرفت 

                                  متولدخواهم شد 

همیشه نخستین ساعات پس ازسال تحویل بهترین ساعات زندگی من هستند 

ساعاتی که محاکمه میشوم و تبرئه میکنم  

به گناهی میسوزانم و به ثوابی پاداش میبخشم 

ساعاتی که برنامه هامیریزم  

وبرای یک سال دیگربه خودم برای زیستنی دوباره وقت میدهم  

سال ۸۸ بدشروع نشد... 

نوروز۸۸به گناهی سوزاندم که هیمه های آتشش گلستانم شد 

دردی که تسکینی داشت همراه بازخمی که همیشه به یادگارخواهدماند  

امسال نمیسوزانم...بلکه تبرئه میکنم 

شاید که امیدی به برو باری باشد  

و

کوله باری سنگین ترکه دراسفند ۸۹  برزمینش خواهم نهاد  

.

برای سال جدید... برنامه ها دارم 

                            من متحول خواهم شد 

                                       ای مقلب القلوب والابصار 

واگویه

میدانم   .....  

 

باید استاد وفرودآمد  

 

برآستان دری که کوبه ندارد    

 

که اگربه گاه آمده باشی   

 

دربان به انتظارتوست   

  

واگربه ناگاه....    

 

به درکوفتنت پاسخی نمی آید 

.

و تو به گاه رفته بودی .... بابابزرگم  

 

میدونم که دیگه هیچ وقت بر نمیگردی  

 

ولی نمیدونم چرا هنوز اینهمه دلم برات تنگ میشه   

نوروزت مبارک

روززن

واین منم   

زنی تنها  

 

درآستانه فصلی سرد  


در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین  


و یأس ساده و غمناک آسمان  


و ناتوانی این دستهای سیمانی....


هشتم مارس(هفدهم اسفند) روزجهانی زن ...مبارک  نیست ...  

زیرا بعضی مناسبتها علیرغم بزرگ داشتنشون تبریک گفتن نداره...  

 

و بزرگداشت این روز فقط یک تلنگرهست  به مردمان این کره خاکی  

 

تا به یاد بیارن که ازابتدای وجودکائنات  

 

حوایی همپای آدمی بوده که ... هیچوقت مثل آدم نبوده!!!

  

نه قوانین حقوق بشر... 

 

نه لایحه حمایت ازخانواده ...  

نه حق اشتغال...  

نه حق حضانت...  

نه دیه و نه میراث برابر...   

حق من فقط اینها نیست

 

حقوق من وقتی پاس داشته خواهد شد که 

 

 درجامعه وخانواده فردیت من حفظ بشه  

 و این فقط به فرهنگ و باورهای ما زنان ومردان بستگی داره  

پس ... 

بیاییدسرآغارخودآگاهی کاملا نوینی باشیم   

تابتوانیم انسانی نو تمدنی نو وفرهنگی نو رابسازیم 

 

واگویه

گاهی  

ضجه یک گیتار  

حزن نی  

شوردف  

.

.

گاهی  

شعری برکهنه ورقی  

نقشی برخرابه دیواری  

طرحی بردفترخاطره ای 

 

                          

                  گاهی لحظه ای به بهانه ی زمانه ای 

بعضی وقتها سادگی فروغ 

اعجازشاملو  

عرفان سهراب   

.

.    

بعضی روزهاشیاری برپیشانی مادر  

موی سپیدبابا  

 کوچکترینی که دنیایی

                     . 

                     .

                    لحظه ای...  

                    وتلنگری براحساس  

                     که یک دم می شکند 

                     زخمه می زند  

                     می سوزاند    

                  ... و لحظه ای به بهانه ی زمانه ای

واگویه

ترک میخورد 

می شکند . . .

               پوسته سفالین سی ساله ای

ترک میخورد

می شکند . . .

               پیله ابریشمی فصلهایی مات ومبهوت


ترک میخورم

.

میشکنم

.

رهامیشوم

.

اوج میگیرم

               . . . تسکین نمی یابم


سلام


سلام ویژه خدمت دوستان همیشه عزیزم


تصمیم دارم مثل بچه درسخون ها درس بخونم وچون رشته انتخابی ام رشته تحصیلی خودم نیست یه کم بیشتر باید تلاش کنم ...

جزوه های ماهان هم خریدم و شروع کرده ام به خوندن...

احتمال داره تا اواخر بهمن که امتحانمو بدم وبلاگو آپ نکنم

البته هرازگاهی بهش سرمیزنم وخوشحال میشم کامنتهای شماراببینم

نکنه تواین مدت فراموشم کنین؟ البته فراموش کردین هم حق دارین چون همیشه میگن : ازدل برود هرآنکه ازدیده برفت


وآخرین شعر...


هرکس شراب فرقت روزی چشیده باشد

داند که سخت باشد قطع امیدواران

باگپ

بابابزرگ همیشه استخون دردداشت و یک تومورمغزی که سالها پیش دکترهاجوابش کرده بودند...اما شاید... امیدش باعث شده بود که تومورجرات ابرازنداشته باشه...

بااین حال تنهاکاری که میشدبراش کرد تزریق یک مشت آمپولهای مسکن وکورتون بود


وقتی میرفتم آمپولها رابهش تزریق کنم بهم میگفت:

کوچیک که بودی و گریه میکردی .. بغلت میکردم ... می خوابوندمت توگهواره ...و گهواره تو تکون میدادم ... تا آروم بشی و خوابت ببره 

خوابت که می بردمدتها مینشستم بالای سرت ونگات میکردم وبهت میگفتم دنیاخیلی زودمیگذره ...من پیرمیشم و توبزرگ میشی وقدمیکشی 

اگه من الان تو رامیخوابونم و آرومت میکنم ... فرداها تو هم میای و ازمن مراقبت میکنی وهمه چی جبران میشه...


بابابزرگ اعتقادداشت الان همان موقعیه که اون همیشه پیش خودش تجسم میکرده


بابابزرگ خوبم!!!


دنیاچه زودگذشت ....

 من باتکانهای گهواره ام آرام آرام بزرگ شدم ... قدکشیدم....اما ... تو هیچوقت با آن همه آمپول وقرصهای تجویزی ام آروم نشدی  ... خوب نشدی ...


دیدی هیچ چیزجبران نشد؟

باگپ




پدربزرگم از بین مارفت..........اما نمیدانم کجا ؟

ومادربزرگ یک شبه پیرشد...


کجایی بابابزرگم؟ 


فقط میدونم زیر خروارها خاک نیستی

که امروز وقتی آرام و خاموش دراز کشیده بودی هم پیش ما نبودی

که وقتی دست به دست از درخانه بیرون برده شدی هم ....بودی...اماپیش مانبودی

هرمشت خاک که برتن نحیف تو میریزد    

  من دردم میگیرد

...

امامیدانم آن بدن سرد و لاغر هم تونیستی ... 

تو دردت نمیگیرد که امروز ازدردهای بی امان دیروزها رها شده ای


تو کجایی بابابزرگم؟


شاید ابهام بودن و نبودنت بود که مارا به مرور دفترخاطراتت کشاند...آخرین نوشته ی خوش خطی که نقل ازیک خوابت بود : 

خواب دیدم که دربندر چیرو باعبدالله مشغول کار ساختمانی بودیم.گفتم برای یک روزبه ...میروم .گفت برو

(البته مسافت بندرچیرو  تا.... خیلی زیاد است) ولی درخواب دوری و مسافت مطرح نیست. درخواب روح آدم در یک دقیقه می تواند شرق وغرب دنیارا طی کند....


بابابزرگ...؟


در این خواب ابدی آیا در کدامین شرق و غرب دنیایی ؟....از آن بالاها آیا ما را می بینی ؟...جای خالی ات را چه؟ ...  بغض مادربزرگم را؟....گریه هارا؟ .... ضجه هارا؟....


دیدی چه زود ملافه و پتویت را جمع کردن و از اطاقت بردند بیرون.....لباسهایت را....کیسه پر از داروهایت را....

نکند ازدیدن اینهادلت گرفته باشد بابابزرگم؟


ناراحت که نشدی 

             وقتی فعلها درموردت تغییرکرد؟ ؟ ؟

             چه زود مضارع فعلهایت ... ماضی شد


همه آمدند و تو را بوسیدند و لمست کردند

چرا من دلم نیامد صورت بی جانت راحتی نگاه کنم؟

آخه

اون تن بی روح  ...توی من نبودی.... بابابزرگ همیشه مهربان من نبود 


بابابزرگ عزیزمن


هرجاکه رفتی

                ستارگان ... چراغ راهت

                آسمان ... پشت وپناهت

                             و

               خداوند همیشه مهربان ... یارو نگهدارت


              امیدوارم روحت تاهمیشه غرق در آرامش باشد




اعتراف

خوشحالم که زنده ام ... اما زندگی میکنم 

خوشحالم که دردی مرابه کام میکشد و لذت می دهد.... 

         که بغض می کنم ومیخندم 

         خنده که نه.... 

         قهقهه می زنم 

واین پارادوکس به اوجم میرساند ...

 

 

زندگی مرا واداشت که نقابها رابشناسم و برگزینم تابازیگری باشم.... 

خوشحالم که می توانم سخت وسردباشم گرچه دردرون ملتهب ...

و بجوشم گرچه دل سرد ...

 

 

خوشحالم که گرچه پرپروازندارم اما ... قلبم پراز حسرت درناهاست 

حتی به گوربردن آرزوی درنابودن رادوست میدارم 

وهم بی آرزویی مرا میترساند ...

 

خوشحالم که نفرت راباتمام سلولهای قلبم می فهمم و عشق رابیش ازآن ...

خوشحالم که به آتش کشیده می شوم ومی سوزانم.... 

                       که آرامش وتسلیم دیگران مرا آرام نمیکند و جنگیدن را... 

                                ....هرچندپرآسیب وپرضربه بیشتردوست میدارم 

 

خوشحالم که توانسته ام یک دربسته باشم : 

                دربسته ای که خوف ووحشت اندرونی آن را 

                                      هیچ کس درک نکرده است 

خلوت وخوفی که مرابه سوی نورها و روشنایی هاسوق میدهد ...

 

 

خوشحالم که زمین میخورم اما امیدم مرابه ایستادنی باشکوه فرامیخواند... 

   وبه بودنی ... هرچه زیباتر 

 

خوشحالم که داشته ها بایدها و هستی ها دارایی من نیست 

مبهم ها وناشناخته ها...نداشته هاونیستی ها مرابه خودمیکشاند 

               وجذاب ترمی نماید 

              جذاب ترکه ... نه خواستنی تر ...

 

 

دراستحاله روحی زرتشت ... 

اکنون شایدهمان شتربارکش ام...فرداها شاید شیری درنده شوم  

                           سپس کودکی معصوم درمن متولدگردد 

اگرزندگی کنونی من قصه همان شتراست ...

 من این شتربودن رانیزدوست می دارم  

 

خوشحالم که رستاخیزی عظیم مرادربرمیگیرد... 

              خدایانم یکی پس ازدیگری میمیرند... 

                        وخدایی نو درمن متولدمیگردد 

خدایی که می بوسمش 

خدایی که میبوسدم 

خدایی که میگوید:دستهایت رادوست میدارم 

 

ودستهایم چه قوی شده است... 

چه بزرگ شده است... 

چه سبزاست ...

 

بادستهایم مغزم رامی شویم...پاک می شوم . . . باز بی نقاب می شوم

 

 

مازوخیسمی درونی ست شاید  یا جدالی ابدی ... 

که ذره ذره زندگی رامزمزه میکنم ... چه تلخ است ... تلخی شیرین 

 

 

زندگی آیا بااین همه شادی زیبا نیست؟

کر و کور

بعضی حرفها اگه گفته بشه 

دنیا رو کر می کنه . . .

   . 

   . 

   . 

حرفمومیخورم 

سکوت میکنم 

 

دنیا کر نمیشه . . .

 

من کرمیشم 

کور میشم 

دیگه نمی بینم 

                   ندیدن ونشنیدن چه عالمی داره ...

 

؟

بهارگفت: 

            چه زود زمستان می شود

جاده

جاده تاریک است  

جاده پرنور

جاده بی انتها  

حتی آمدن ماشینهای جلویی رانمیفهمم 

 

پرده ای مراازجاده جداکرده است  

پرده 

    آرام آ رام فرو میریزد

نیمه

نیمه گمشده ای بودم 

رویایی دیریافته 

آرزویی تمام... 

 

               حال . . . 

               خالی ترازآنم که نیمه ای را پرکنم 

               سبک ترازهرچیزی که یک نسیم 

                مرا محو میکند 

 

ـ طوفانم مباش 

               طوفانم مباش

مردن راتحمل نمیکنم

دوبار  زاییده شدم 

                   

دوبار  مردم 

 

              و هر بار زخم نشتری بر قلبم  

              که تمام طاقتم را  

              ذره ذره فرسود 

 

                 .  .  .  .  .

 

چشم اندازم . . .

                 زاییده شدنهاست و مردنهایی  مکرر 

   

 

 نه ! ! ! 

       مرا به زیستن فرا نخوانید   

                                مردن را تحمل نمیکنم  

 

 

واگویه

امروزها . . .  

 

 آسمان دلم بارانی نیست .. 

                              ابریست .. 

                                     بلاتکلیفی ست..