باد ما را خواهد برد  

در شب کوچک من افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد  

 
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست 

گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟
 

من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم

در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخ است و مشوش
 و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است 
 ابرها همچون انبوه عزاداران
لحظه باریدن را گویی منتظرند 

لحظه ای
و پس از آن هیچ . 

 
پشت این پنجره شب دارد می لرزد
و زمین دارد
باز میماند از چرخش  

پشت این پنجره یک نا معلوم
نگران من و توست 

ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش های لبهای عاشق من بسپار 
 

باد ما را خواهد برد
باد ما را خواهد برد

نیما

ترامن چشم درراهم 

شباهنگام

که میگیرنددرشاخ(تلاجن)سایه هارنگ سیاهی 

وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم ؟ 

. 

. 

.

دران نوبت که بندد دست نیلوفربه پای سروکوهی دام

گرم یاد اوری یا نه ... من ازیادت نمی کاهم  

ترا من چشم در راهم

بهار

        آنان که رنگ پریدگی پائیز را دوست ندارند... 

 نمی دانند... 

       پائیز همان بهاریست که عاشق شده است... 

  

بهترین بهترین من

بهترین بهترین من
از بنفشه زار چشم تو
من ز بهترین بهشت ها گذشته ام
من به بهترین بهارها رسیده ام
 

ای جدایی تو بهترین بهانه گریستن
بی تو من به اوج حسرتی نگفتنی رسیده ام
در کنار تو
من ز اوج لذتی نگفتنی گذشته ام 

در بنفشه زار چشم تو
برگ های زرد و نیلی و بنفش
عطرهای سبز و آبی و کبود
نغمه های ناشنیده ساز می کنند
بهتر از تمام نغمه ها و سازها 
روی مخمل لطیف گونه هاست
غنچه های رنگ رنگ ناز
برگ های تازه باز می کنند
بهتر از تمام رنگ ها و رازها 

خوب خوب نازنین من
نام تو مرا همیشه مست می کند
بهتر از شراب
بهتر از تمام شرابهای ناب 

نام تو اگر چه بهترین سرود زندگیست
من ترا به خلوت خدایی خیال خود
بهترین بهترین من خطاب می کنم
بهترین بهترین من

خسته

ال 

خسته ، خسته از راهکوره های تردید می آیم 

. 

.
چون آینه یی از تو لبریزم 

. 

.
هیچ چیز مرا تسکین نمی دهد
نه ساقه ی بازوهایت نه چشمه های تن ات

بی تو خاموش ام ، شهری در شب ام
 . 

. 

.

تو طلوع می کنی
من گرمایت را از دور میچشم و شهر من بیدار می شود
با غلغله ها ، 

 تردیدها ،  

تلاش ها ،  

و غلغله های مردد تلاش هایش

دیگر هیچ چیز نمی خواهد مرا تسکین دهد
دور از تو من شهری در شب ام.... ای آفتاب
و غروب ات مرا می سوزاند.

بهارعشق

بهار عشق  

 

تو همان عابری هستی 

که خزان دلم را  

با گام هایت 

بهار عشق کردی 

                       تو تکرار بارانی 

                      و نگاهت تابلو قشنگ شبی زیباست 

                      که مرا می خواند: 

                                    دلم آواره توست

عاشقانه ای دربهار۸۸ازاحمدشاملو

زیبا ترین حرفت را بگو  

شکنجه پنهان سکوتت را آشکاره کن 

                و هراس مدار از آن که بگویند
                     ترانه بیهوده میخوانید
                                           چرا که عشق
                                          حرفی بیهوده نیست 

حتی بگذارآفتاب نیز برنیاید
به خاطر فردای ما 

 اگرش بر ما منتی است؛ 

چرا که عشق   
خود فرداست
خود همیشه است  

 بیشترین عشق جهان را به سوی تو میاورم
از معبر فریادها و حماسه ها
چراکه هیچ چیز در کنار من
از تو عظیم تر نبوده است 

که قلبت
چون پروانه یی
ظریف و کوچک وعاشق است
                                                                 

 

ایدادرایینه

  

هرگز کسی این گونه فجیع                            

 به کشتن خود برنخاست                               

 که من به زندگی نشستم! 

  و چشمانت راز آتش است

  و عشقت پیروزی آدمی ست
  هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

و آغوشت
اندک جائی برای زیستن
اندک جائی برای مردن 

                             کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
                             و انسان با نخستین درد

                             در من زندانی ستمگری بود
                             که به آواز زنجیرش خو نمی کرد 

  من با نخستین نگاه تو آغاز شدم

پرپرواز

 با گیاه بیابانم
                  خویشی و پیوندی نیست
خود اگر چه  

              درد رستن و ریشه کردن با من است  

                                                             وهراس بی بار و بری

     

پرپروازندارم 

               اما  

                  دلی دارم و 

                                حسرت درناها

و به هنگامی که مرغان مهاجر دردریاچه ی ماهتاب
پارو میکشند،
          خوشا رها کردن و رفتن!
                                  خواب دیگر
                                         به مردابی دیگر
                                                   خوشا ماندابی دیگر
                                                              به ساحلی دیگر
                                                              به دریایی دیگر 

                   خوشا رهایی
                   خوشا اگر نه رها زیستن 

                                                مردن به رهایی
آه این پرنده  

در این قفس تنگ نمی خواند 

 

بازهم شعرفروغ

من پری کوچک غمگینی 
را می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد  

           آرام ، آرام 

 

پری کوچک غمگینی که  

شب از یک بوسه می میرد وسحرگاه  

از یک بوسه بدنیا خواهد آمد 

زمستان نوشته مهدی اخوان ثالث

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است  

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است 

 
وگر دست محبت سوی کسی یازی
 به اکراه آورد دست از بغل بیرون
 که سرما سخت سوزان است 

 
نفس  

 کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
 چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
                 نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
                 ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟ 

 مسیحای جوانمرد من ! 

 ای ترسای پیر پیرهن چرکین 
 

                                        هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
                                        دمت گرم و سرت خوش باد
                                        سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
 

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
 منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور 
 

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم   

                                             بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم  

حریفا ! 

        میزبانا !  

               میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
 تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است  

من امشب آمدستم وام بگزارم
 حسابت را کنار جام بگذارم  

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ،  

بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست  

حریفا !  

گوش سرما برده است این  

 یادگار سیلی سرد زمستان است  

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است 
 

حریفا !  

          رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است  

                            سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت 
                            هوا دلگیر ، درها بسته  

                            سرها در گریبان ، دستها پنهان 
                            نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین 
                             درختان اسکلتهای بلور آجین 
                             زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه 
                             غبار آلوده مهر و ماه  

                 زمستان است  

                                                     

باران

 

باران  

وای  

  باران  

       شیشه پنجره راباران شست  

                                  ازدل من اما 

                                 چه کسی نقش توراخواهدشست 

آسمان مهربی رنگ  

   من درون قفس سرداتاقم دلتنگ 

                     میپرد مرغ نگاهم تادور  

                                                 وای 

                                                 باران  

                                                پرمرغان نگاهم راشست

شعرقاصدک ازمهدی اخوان ثالث

 

قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟ 

 خوش خبر باشی ، اما ،‌اما
گرد بام و در من
 بی ثمر می گردی 
 

انتظار خبری نیست مرا
 نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری 

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
 برو آنجا که تو را منتظرند 
 

 قاصدک  

در دل من همه کورند و کرند 
 

 دست بردار ازین در وطن خویش غریب
 قاصد تجربه های همه تلخ
 با دلم می گوید
 که دروغی تو ، دروغ
 که فریبی تو. ، فریب  

 قاصدک هان ، ولی ... آخر ... ای وای
 راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی ، جایی ؟ 

 در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟ 

 قاصدک 
 

ابرهای همه عالم شب و روز
 در دلم می گریند

بهار۸۸درآستانه فصلی سرد

واین منم 

زنی تنها 

درآستانه فصلی سرد 

درابتدای درک هستی آلوده زمین 

ویاس ساده وغمناک آسمان 

وناتوانی این دست های سیمانی 

 ...

زمان گذشت وساعت چهاربارنواخت 

 ...

من رازفصلهارامیدانم  

وحرف لحظه هارامی فهمم  

نجات دهنده درگورخفته است 

وخاک 

خاک پذیرنده 

اشارتیست به آرامش 

.....                    (فروغ) 

                                            

چندساعت پیش سال ۸۸هم اومد تا یکسال میزبان لحظه هایمان باشد  

نمیدونم  . . . .

  شایدسال خوبی باشه ...

  امیدوارم که سال خوبی بشه  ...

              فقط میدونم : چشمهارابایدشست    جوردیگربایددید  

                                           . . .

چگونه میشود به آن کسی که میروداین سان 

صبور 

سنگین 

سرگردان 

فرمان ایست داد 

چگونه می شود به مردگفت: 

که اوزنده نیست 

                 اوهیچ وقت زنده نبوده است 

                                                  (فروغ)

شعری ازمرثیه های خاک

من دردبوده ام همه 

من دردبوده ام 

گفتی پوستواره ای

استوار به دردی 

چونان طبل

خالی وفریادگر 

عشق آمدودردم ازجان گریخت 

خوددرآن دم که به خواب رفتم 

                                      اغازازپایان آغازشد 

تقدیرمن است این همه ؟ 

 یاسرنوشت توست ؟

یالعنتی ست جاودانه؟  

که این فروکش درد 

خودانگیزه دردی دیگربود 

که  

هنگامی به آزادی عشق اعتراف میکردی

که جنازه محبوس را

اززندان می بردند

شعرکوچه نوشته فریدون مشیری

کوچه

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم 

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم  

شدم آن عاشق دیوانه ،که بودم 

درنهانخانه جانم،گل یاد تو درخشید

عطر صد خاطره پیچید،شعر صد خاطره خندید 

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم  

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

 تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت 

من همه محو تماشای نگاهت 

آسمان صاف و شب آرام 

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروریخته در آب 

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ  

همه دل داده به آواز شباهنگ  

  یادم آید تو به من گفتی: 

از این عشق، حذر کن

لحظه ای چند بر این آب، نظر کن 

آب، آئینه عشق گذران است  

تو که امروز ،نگاهت به نگاهی نگران است 

باش فردا که دلت با دگران است

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن 

                                         با تو گفتم :

                                 حذر از عشق ندانم

                                 سفر از پیش تو هرگز نتوانم،نتوانم  

روز اول که دل من به تمنّای تو پر زد

چو کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی،من نه،رمیدم،نه گسستم 

باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم 

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

                                 حذر از عشق؟ ندانم

                                سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم 

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت 

اشک در چشم تو لغزید

ماه بر عشق تو خندید 

                              یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

                              پای در دامن اندوه کشیدم

                             نه گسستم ، نه رمیدم  

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم 

 .  

 

.

                              بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم.....

شعری طنز ازشعرکوچه به نقل ازسایتpersian-star.org

شوق دیدار


بی تو On line شبی باز از آن Room گذشتم
همه تن چشم شدم . دنبال ID ی تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از Case وجودم
شدم آن User دیوانه که بودم

وسط صفحه Room , Desktop یاد تو درخشید
Ding صد پنجره پیچید
شکلکی زرد بخندید
یادم آمد که شبی با هم از آن Chat بگذشتیم


Room گشودیم و در آن PM دلخواسته گشتیم
لحظه ای بی خط و پیغام نشستیم
تو و Yahoo و Ding و دنگ
همه دلداده به یک Talk بد آهنگ


Windows و Hard و Mother Board
همگی دست برآورده به Keyboard
تو همه راز جهان ریخته در طرز سلامت
من بدنبال تو و معنی درک کلامت


یادم آمد که به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این Room نظر کن
Chat آئینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به Email ی نگران است


باش فردا که PM ات با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این Log Out , Room کن
باز گفتم حذر از Chat ندانم
ترک Chat کردن هرگز نتوانم نتوانم


روز اول که Email ام به تمنای تو پر زد
مثل Spam تو Inbox تو نشستم
تو Delet کردی ولی من نرمیدم نه گسستم
باز گفتم که تو یک Hacker و من User مستم


تا به دام تو درافتم همه Room ها رو گشتم و گشتم
تو مرا Hack بنمودی . نرمیدم . نگسستم
Room ی از پایه فرو ریخت
Hacker ی Ignor تلخی زد و بگریخت


Hard بر مهر تو خندید
PC از عشق تو هنگید
رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دگرهم
نگرفتی دگر از User آزرده خبر هم


نکنی دیگر از آن Room گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن Room گذشتم

شعر پرنده مردنی است ازفروغ

دلم گرفته است

دلم گرفته است 

به ایوان میروم  

وانگشتانم رابرپوست کشیده شب میکشم 

چراغ های رابطه تاریکند

چراغ های رابطه تاریکند 

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهدکرد

کسی مرابه مهمانی گنجشک هانخواهدبرد 

پروازرابه خاطربسپار

پرنده مردنی ست

مرگ

بازم یه شعرعالی ازشاعربسیارمحبوبم احمدشاملو 

هرگزازمرگ نهراسیده ام 

اگرچه دستانش ازابتذال شکننده تربود 

هراس من-باری-همه ازمردن درسرزمینی ست 

که مزدگورکن 

                ازبهای آزادی آدمی 

                                       افزون باشد 

جستن 

یافتن 

وآن گاه 

به اختیاربرگزیدن 

وازخویشتن خویش 

بارویی پی افکندن 

اگرمرگ راازاین همه ارزشی بیش ترباشد 

حاشاکه هرگزازمرگ هراسیده باشم

غم شیر نوشته هوشنگ ابتهاج

درکنج قفس پشت خمی دارد شیر 

گردن به کمندستمی دارد شیر 

درچشم ترش سایه ای ازجنگل دور  

ای وای خدایا   چه غمی داردشیر