دیار عروسکها ...

من از دیار عروسکها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور  

از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت  

از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میز های مدرسه مسلول 

 
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف سنگ را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند 

 
من از میان
ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ای است که او را
دردفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند 

 
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود

 وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود هیچ چیز بجز تیک تاک ساعت دیواری 

دریافتم باید 

               باید  

                     باید 
                          دیوانه وار دوست بدارم 

 
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظه ی آگاهی و نگاه و سکوت 

... 

حس میکنم که وقت گذشته ست
حس میکنم که لحظه سهم من از برگهای تاریخ است
حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی است در میان گیسوان من و دستهای این غریبه ی غمگین 

... حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می بخشد
جز درک حس زنده بودن از تو چه می خواهد ؟
حرفی بزن 

 
              من در پناه پنجره ام
                                         با آفتاب رابطه دارم  

آیا دوباره من از پله های کنجکاوی خود بالا خواهم رفت
تا به خدای خوب که در پشت بام خانه قدم میزند سلام بگویم ؟