خسته

ال 

خسته ، خسته از راهکوره های تردید می آیم 

. 

.
چون آینه یی از تو لبریزم 

. 

.
هیچ چیز مرا تسکین نمی دهد
نه ساقه ی بازوهایت نه چشمه های تن ات

بی تو خاموش ام ، شهری در شب ام
 . 

. 

.

تو طلوع می کنی
من گرمایت را از دور میچشم و شهر من بیدار می شود
با غلغله ها ، 

 تردیدها ،  

تلاش ها ،  

و غلغله های مردد تلاش هایش

دیگر هیچ چیز نمی خواهد مرا تسکین دهد
دور از تو من شهری در شب ام.... ای آفتاب
و غروب ات مرا می سوزاند.