من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

من درد مشترکم مرافریادکن

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم ...مرا فریادکن

لعنت جاودانه

اندکی بدی درنهاد من 

 

اندکی بدی درنهادتو 

 

اندکی بدی درنهاد ما    ...

ولعنتی جاودانه برتبار انسان فرودمی آید 

  

 

آبریزی کوچک به هرسراچه 

 

هرچندکه خلوتگه عشقی باشد  ... 

 

ازبرای آنکه شهر رابه گنداب درنشیند کفایت است 

 

 

؟

 

 

چه هنگام می زیسته ام... 

 

  

کدام بالیدن وکاستن را ...   

 

 

 

من که آسمان خودم 

 

                        چترسرم نیست... 

 

  

غزل بزرگ شاملو

غزلِ بزرگ 

همه بت‌هایم را می‌شکنم
تا فرش کنم بر راهی که تو بگذری
برای شنیدنِ ساز و سرودِ من.

 .

 . 

 .

من از آن روز که نگاهم دوید 

 و پرده‌های آبی و زنگاری را شکافت  

 

و من به چشمِ خویش انسانِ خود را دیدم 

 که بر صلیبِ روحِ نیمه‌اش 

 به چارمیخ آویخته است در افقِ شکسته‌ی خونین‌اش،
 

دانستم که 

 در افقِ ناپیدای رودرروی انسانِ من  

ــ میانِ مهتاب و ستاره‌ها ــ  

چشم‌های درشت و دردناکِ روحی که  

به دنبالِ نیمه‌ی دیگرِ خود می‌گردد شعله می‌زند. 

 

و اکنون آن زمان دررسیده است  

که من به صورتِ دردی جان‌گزای درآیم؛
 

دردِ مقطعِ روحی که  

شقاوت‌های نادانی، آن را ازهم‌دریده است.

 

و من اکنون
یک‌پارچه دردم... 

 . 

 .

 .

میانِ آرزوهایم خفته‌ام. 


آفتابِ سبز، 

 تبِ شن‌ها و شوره‌زارها را  

در گاهواره‌ی عظیمِ کوه‌های یخ می‌جنباند  

 

و خونِ کبودِ مردگان  

در غریوِ سکوتِشان از ساقه‌ی بابونه‌های بیابانی بالا می‌کشد؛ 


و خستگیِ وصلی که امیدش با من نیست،  

مرا با خود بیگانه می‌کند: 


خستگیِ وصل،  

که به‌سانِ لحظه‌ی تسلیم،  

سفید است و شرم‌انگیز.

 .

 .  

 .

و این منم  

 که خواهشی کور و تاریک  

در جایی دور و دست نیافتنی از روحم ضجه می‌زند.

 

و چه چیز آیا،  

چه چیز بر صلیبِ این خاکِ خشکِ عبوسی که  

سنگینیِ مرا متحمل نمی‌شود میخ‌کوبم می‌کند؟ 

 

آیا این همان جهنمِ خداوند است  

که در آن  

جز چشیدنِ دردِ آتش‌های گُل‌انداخته‌ی کیفرهای بی‌دلیل  

راهی نیست؟

  

و کجاست؟  

به من بگویید که کجاست   

خداوندگارِ دریای گودِ خواهش‌های پُرتپشِ هر رگِ من،  

که نامش را جاودانه با خنجرهای هر نفسِ درد  

بر هر گوشه‌ی جگرِ چلیده‌ی خود نقش کرده‌ام؟ 

 

و سکوتی به پاسخِ من،  

سکوتی به پاسخِ من!
سکوتی به سنگینیِ لاشه‌ی مردی که امیدی با خود ندارد!

 . 

 .

 .

میانِ دو پاره‌ی روحِ من هواها و شهرهاست
انسان‌هاست با تلاش‌ها و خواهش‌هاشان
دهکده‌هاست با جویبارها
و رودخانه‌هاست با پل‌هاشان، ماهی‌ها و قایق‌هاشان. 


میانِ دو پاره‌ی روحِ من طبیعت و دنیاست ــ 


دنیا 


من نمی‌خواهم ببینمش! 

.

تا نمی‌دانستم که پاره‌ی دیگرِ این روح کجاست،  

رؤیایی خالی بودم:   

ـ رؤیایی خالی، بی‌سر و ته، بی‌شکل و بی‌نگاه... 

 

و اکنون  

که میانِ این دو افقِ  بازیافته  

سنگ‌فرشِ ظلم خفته است  

 می‌بینم که دیگر نیستم، 

 دیگر هیچ نیستم  

حتا سایه‌یی که از پسِ جانداری بر خاک جنبد.

 .

 . 

 .

شبِ پرستاره‌ی چشمی  

در آسمانِ خاطره‌ام طلوع کرده است:  

                      دور شو آفتابِ تاریکِ روز!   

دیگر نمی‌خواهم تو را ببینم،  

دیگر نمی‌خواهم،  

نمی‌خواهم هیچ‌کس را بشناسم! 

.
میانِ همه این انسان‌ها که من دوست داشته‌ام
میانِ همه آن خدایان که تحقیر کرده‌ام 
کدامیک آیا از من انتقام باز می‌ستاند؟ 


و این اسبِ سیاهِ وحشی که در افقِ توفانیِ چشمانِ تو چنگ می‌نوازد  

با من چه می‌خواهد بگوید؟

 .

 .

 .

انسانی را در خود کشتم
انسانی را در خود زادم

 

و در سکوتِ دردبارِ خود مرگ و زندگی را شناختم.
 

اما میانِ این هر دو،  

لنگرِ پُررفت‌وآمدِ دردی بیش نبودم: 


دردِ مقطعِ روحی
که شقاوت‌های نادانی‌اش ازهم‌دریده است... 


تنها
هنگامی که خاطره‌ات را می‌بوسم   

در می‌یابم 

 دیری‌ست که مرده‌ام  


چرا که لبانِ خود را 

 از پیشانیِ خاطره‌ی تو سردتر می‌یابم


از پیشانیِ خاطره‌ی تو

دراینجا چارزندان است ...

              در هر زندان چندین حجره ...

درهرحجره چندین نقب...

              در هر نقب چندین مرد درزنجیر... 

 

ازاین زنجیریان 

 یک تن  

زنش را  

در تب تاریک بهتانی  

به ضرب دشنه ای کشته است   

 

ازاین مردان  یکی  

درظهرتابستان سوزان 

 نان فرزندان خود را 

 برسربرزن  

به خون نان فروش سخت دندان گرد آغشته است 

 

ازاینان چندکس  

درخلوت یک روز باران ریز 

 برراه رباخواری نشستند 

 

کسانی درسکوت کوچه  

 از دیوار کوتاهی به روی بام جستند  

کسانی نیمه شب  

درگورهای تازه 

 دندان طلای مردگان را می شکستند 

 

من اما  ...

 هیچکس رادرشبی تاریک وطوفانی نکشتم 

من اما ... 

 راه را برمرد رباخواری نبستم 

من اما ...

نیمه های شب  

زبامی برسربامی نجستم 

.

دراینجاچارزندان است  

             در هر زندان چندین حجره 

درهر حجره چندین نقب

            درهرنقب چندین مرد در زنجیر  

 

 

دراین زنجیریان هستند  

مردانی که 

 مردار زنان را دوست می دارند 

 

دراین زنجیریان هستند  

مردانی که دررویایشان  

هرشب 

زنی دروحشت مرگ  

از جگربرمی کشد فریاد 

 

من اما ...

درزنان چیزی نمی یابم  

گرآن همزاد را روزی نیابم ناگهان خاموش 

 

من اما  ...

در دل کهسار رویاهای خود   

جزانعکاس سرد آهنگ صبور این علفهای بیابانی 

که می رویند  

       و می پوسند   

              ومی خشکند   

                          و می ریزند ...  

                          با چیزی ندارم هوش 

 

مرا اگر خود نبود این بند   

شاید بامدادی  

 همچو بادی دور و لرزان  

 می گذشتم از تراز خاک پست   

جرم اینست   

جرم اینست؟؟......

افق روشن

 

روزی ما دوباره کبوترهای ِمان را پیدا خواهیم کرد 


و مهربانی دست ِ زیبائی را خواهد گرفت.
 


 

روزی که کم‌ترین سرود 

                             بوسه است

 
و هر انسان 


برای ِ هر انسان 


برادری‌ست. 


روزی که دیگر درهای ِ خانه‌شان را نمی‌بندند  

 

قفل افسانه‌ئی‌ست  ...

و قلب برای ِ زنده‌گی بس است. 


روزی که معنای ِ هر سخن  

 دوست‌داشتن است 


تا تو به خاطر ِ آخرین حرف دنبال ِ سخن نگردی.
 

روزی که آهنگ ِ هر حرف، زندگی‌ست 


تا من به خاطر ِ آخرین شعر ٬رنج ِ جُست‌وجوی ِ قافیه نبرم.
 

روزی که هر لب ترانه‌ئی‌ست 


تا کم‌ترین سرود، بوسه باشد.
 

روزی که تو بیائی، برای ِ همیشه بیائی 


و مهربانی با زیبائی یکسان شود. 


 

روزی که ما دوباره برای ِ کبوترهایمان دانه بریزیم...
 


 

و من آن روز را انتظار می‌کشم 


        حتا روزی که  

                   

                    دیگر 


                           نباشم. . . . 

فریاد

        ای تمامی‌ی ِ دروازه‌های ِ جهان!


          مرا به بازیافتن ِ فریاد ِ گم‌شده‌ی ِ خویش


              مددی کنید!

وحی

  نگاه از آسمان بردار


           که


  وحی از خاک می آید....




عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

                

 

 

 

                 دهانت را می‌بویند مبادا گفته باشی دوستت دارم
                 دلت را می‌پویند مبادا شعله‌ای در آن نهان باشد 


روزگار غریبی‌ست نازنین  

روزگار غریبی‌ست نازنین
 

و عشق را کنار تیرک راهبند 

                                   تازیانه می‌زنند 


                                      عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
                                      شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
 
و در این بن‌بست کج و پیچ سرما
                                 آتش را 

                                  به سوخت‌وار سرود و شعر فروزان می‌دارند 


به اندیشیدن خطر مکن  

                         روزگار غریبی‌ست نازنین 


آن که بر در می‌کوبد شباهنگام به کشتن چراغ آمده است
                                         نور را در پستوی خانه نهان باید کرد 

                                        عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد 


آنک قصابانند بر گذرگاهها مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود 


و تبسم را بر لبها جراحی می‌کنند 

 و ترانه را بر دهان
کباب قناری بر آتش سوسن و یاس
 

                                       شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد 


ابلیس پیروز مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است 


                                       خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد
                                       خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد

خسته

ال 

 

خسته ، خسته از راهکوره های تردید می آیم 

.
چون آینه یی از تو لبریزم 

.
هیچ چیز مرا تسکین نمی دهد
نه ساقه ی بازوهایت نه چشمه های تن ات


بی تو خاموش ام ، شهری در شب ام
 . 

.

تو طلوع می کنی
من گرمایت را از دور میچشم و شهر من بیدار می شود
با غلغله ها ، 

 تردیدها ،  

تلاش ها ،  

و غلغله های مردد تلاش هایش

دیگر هیچ چیز نمی خواهد مرا تسکین دهد
دور از تو من شهری در شب ام.... ای آفتاب
و غروب ات مرا می سوزاند.

عاشقانه ای دربهار۸۸ازاحمدشاملو

زیبا ترین حرفت را بگو  

 

شکنجه پنهان سکوتت را آشکاره کن 

 

                و هراس مدار از آن که بگویند
                     ترانه بیهوده میخوانید
                                           چرا که عشق
                                          حرفی بیهوده نیست 

 

حتی بگذارآفتاب نیز برنیاید
به خاطر فردای ما 

 اگرش بر ما منتی است؛ 

 

چرا که عشق   
خود فرداست
خود همیشه است  

  

 بیشترین عشق جهان را به سوی تو میاورم
از معبر فریادها و حماسه ها
چراکه هیچ چیز در کنار من
از تو عظیم تر نبوده است 

  


که قلبت
چون پروانه یی
ظریف و کوچک وعاشق است

                                                                 

 

ایدادرایینه

  

هرگز کسی این گونه فجیع                            

 به کشتن خود برنخاست                               

 که من به زندگی نشستم! 

 

  

  و چشمانت راز آتش است

  و عشقت پیروزی آدمی ست
  هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

و آغوشت
اندک جائی برای زیستن
اندک جائی برای مردن 

 


                             کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
                             و انسان با نخستین درد

                             در من زندانی ستمگری بود
                             که به آواز زنجیرش خو نمی کرد 

 

           

  من با نخستین نگاه تو آغاز شدم

شعری ازمرثیه های خاک

من دردبوده ام همه 

من دردبوده ام 

گفتی پوستواره ای

استوار به دردی 

چونان طبل

خالی وفریادگر 

 

عشق آمدودردم ازجان گریخت 

خوددرآن دم که به خواب رفتم 

                                      اغازازپایان آغازشد 

تقدیرمن است این همه ؟ 

 

 یاسرنوشت توست ؟

یالعنتی ست جاودانه؟  

که این فروکش درد 

خودانگیزه دردی دیگربود 

 

که  

هنگامی به آزادی عشق اعتراف میکردی

که جنازه محبوس را

اززندان می بردند

مرگ

بازم یه شعرعالی ازشاعربسیارمحبوبم احمدشاملو 

 

هرگزازمرگ نهراسیده ام 

اگرچه دستانش ازابتذال شکننده تربود 

 

هراس من-باری-همه ازمردن درسرزمینی ست 

که مزدگورکن 

                ازبهای آزادی آدمی 

                                       افزون باشد 

 

 

جستن 

یافتن 

وآن گاه 

به اختیاربرگزیدن 

وازخویشتن خویش 

بارویی پی افکندن 

 

 

اگرمرگ راازاین همه ارزشی بیش ترباشد 

 

حاشاکه هرگزازمرگ هراسیده باشم

ابروی شعرمعاصرایران

احمد شاملو 

 

 سال 1324 بود. از زندان متفقین آزاد شده بودم و با خانواده به رضاییه می‌رفتم. پدرم افسری بود که به خاطر کله‌شقی‌هایش همیشه از این طرف ایران به آن طرف کشور تبعید می‌شد. خاش- چابهار- مشهد- یک ماه این‌جا، دو ماه جای دیگر. حالا نوبت رفتن به رضائیه بود. کلانتری مرزی بود. توی ساختمان دولتی نشسته بودیم که دموکرات‌ها به سراغمان آمدند. ما را، من و پدرم را گرفتند و بردند. 

 مدتی ما را کت بسته در انتظاری کشنده توی پناهگاه نگه داشتند. شب که شد ما را بردند جلوی دیوار، روبه‌روی جوخه اعدام، چشممان را بستند، فدائیان مسلح به خط شدند و پدرم در این لحظه طوری ایستاد که سپربلای من باشد خودم را کنار کشیدم. تن به مردن داده بودم. ولی دل تو دلم نبود. مرگ را یقین داشتم، اما مرگ با شلیک‌های ناگهانی نمی‌آمد. انتظار کشنده و طولانی بود. هرلحظه شتابی حیرت‌انگیز داشت. هجوم هزاران خاطره در ذهنم مرا به سرحدِ انفجار کشانده بود، چرا معطل می‌کردند، چرا کار را تمام نمی‌کردند؟ دو ساعت جلو جوخه اعدام ایستاده بودیم. 

 

 علت تأخیر مرگ این بود که فرماندة پناهگاه یک آن در تصمیم خود تردید کرده بود و مصلحت دیده بود که با فرمانده‌اش مشورت کند. فرماندة او پدرم را خوب می‌شناخت و پادرمیانی‌اش باعث نجات ما از مرگ شد. پس از آن هیچ‌گاه از مرگ نهراسیدم. مرگِ تن برایم بی‌اعتبار شده بود، در این زندگی بازیافته چیزهای عظیم‌تر برایم مطرح بود که مرگ در برابر آن‌ها ارجی نمی‌داشت. من عشق را یافته بودم، زیبائی را، حماسه را. از آن شب به بعد هیچ چیز در زندگی مرا نترسانده است. بر مرگ پیروز شده بودم و بر تمامی ترس‌هایی که از جسم زاده می‌شود.  

 

منبع: ماهنامه دریچه- شماره 16

دردمشترک

Tea Rose Petal Wallpaperقصه نیستم که بگویی

                              نغمه نیستم که بخوانی

                              صدانیستم که بشنوی

                              یاچیزی چنان که ببینی

                              یا چیزی چنان که بدانی

 

                                     من دردمشترکم

                                     مرافریادکن

درخت باجنگل سخن میگوید

علف باصحرا

ستاره باکهکشان

ومن باتو سخن میگویم

 

نام ات رابه من بگو

دستت رابه من بده

حرفت رابه من بگو

قلبت رابه من بده

 

من ریشه های تو رادریافته ام

بالبانت برای همه لبها سخن گفته ام

ودستهایت بادستان من آشناست

دستت رابه من بده

دستهای توبا من آشناست

 

ای دیریافته با توسخن میگویم

      بسان ابرکه باطوفان

      بسان علف باصحرا

     بسان باران که با دریا

     بسان پرنده که با بها ر

     یسان درخت که باجنگل سخن میگوید

 

زیراکه من

             ریشه های تورادریافته ام

زیراکه صدای من

                       باصدای توآشناست

                                              احمدشاملو

گرچه کمرت شکست اما یادت همچنان باقیست - اثر ارد بزرگ OROD BOZORG