...
و باز گفت: آخر ای دیوانه
تو چه می فهمیاز احساس غربت آن پرنده ای که در بهت تیره ابرهای پاییزی،
توان پروازش نیست
آخر چه می فهمی وقتی توان پروازش نیست،
بالهای رنگیش را می بیند و
آخرین لحظه های پروازش را... آخر چه می فهمیو دیگر هیچ نگفت
و آرام تا آنتهای کوچه شب زده رفت
و در دهلیز تاریکی گم شد
....
درپیش چشمان آسمان....ابر را
درپیش چشمان ابر..........باد را
درپیش چشمان باد.........باران را
درپیش چشمان باران......خاک را
دزدیدند
ودرخاک چشمهایی راپنهان کردند که
دزدان رادیده بودند
گذرگاهی صعب است زندگی
تنگابی درتلاطم ودرجوش
به خیره مگو که ایمان کوه رابه جنبش درمی آورد
من کوه بی جان نیستم...
انسانم من
من نابینایی آدمیان رادیده ام
وتوفیدن گردباد را برعرصه پیکار
من آسمان رادیده ام
وآدمیان راسرگردان به مهی دودگونه فروپوشیده
مرابه ایمان ... ایمان نیست
تنهابه تو ایمان دارم...
ای وفاداری به قرن وبه انسان
توان تحملت ار هست .... شکوه مکن
به پرسش اگرپاسخ می گویی ...درخوربگوی
دربرابر رگبار گلوله اگر می ایستی ... مردانه بایست
که پیام ایمان و وفا به جز این نیست
نوشته ایلیاارنبورگ
رهروان خسته را احساس خواهم داد
ماه های دیگری در آسمان کهنه خواهم کاشت
نورهای تازه ای در چشم های مات خواهم ریخت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سهره ها را از قفس پرواز خواهم داد
چشم ها را باز خواهم کرد
خواب ها را در حقیقت روح خواهم داد
دیده ها را از پس ظلمت به سوی ماه خواهم خواند
نغمه ها را در زبان چشم خواهم کاشت
گوش ها را باز خواهم کرد
آفتاب دیگری در آسمان لحظه خواهم کاشت
لحظه ها را در دو دستم جای خواهم داد
سوی خورشیدی دگر پرواز خواهم کرد
ای بهار
ای بهار
ای بهار
تو پرنده ات رها
بنفشه ات به بار
می وزی پر از ترانه
می رسی پر از نگار
هرکجا رهگذار تست
شاخه های ارغوان شکوفه ریز
خوشه اقاقیا ستاره بار
بیدمشک زرفشان
لشکر ترا طلایه دار
بوی نرگسی که می کنی نثار
برگ تازه ای که می دهی به شاخسار
چهره تو در فضای کوچه باغ
شعر دلنشین روزگار
آفرین آفریدگار
ای طلوع تو
در میان جنگل برهنه
چون طلوع سرخ عشق
چون طلوع سرخ عشق
پشت شاخه کبود انتظار
ای بهار
ای همیشه خاطرات عزیز
عاقبت کجا ؟
کدام دل ؟
کدام دست ؟
آشتی دهد من و ترا؟
تو به هر کرانه گرم رستخیز
من خزان جاودانه پشت میز
یک جهان ترانه ام شکسته در گلو
شعر بی جوانه ام نشسته روبرو
پشت این دریچه های بسته
می زنم هوار
ای بهار
ای بهار
ای بهار...
زیبا شده ایی عروسکم
چقدر هم !
چشمانم بی هیچ بهانه ایی می خندند
چشمان تو نیز
و لبت
شاد ِ شاد ِ شاد
از با هم بودنی چنین نو
...
-« پیر شدیم دختر »
-« نه؟! »
در گوشت با قهقهه می گویم
صورتم را می بوسی
-« پیر بودی ! »
تو کنون
بی هیچ دغدغه ایی در نگاهت
بی هیچ درنگی در کلامت
با لباسی که گویی برای گام نهادن بر عرش بر قامتت دوخته اند
خرامان خرامان
دست در دست پناهگاهی که امن می پنداریش
از روبرویم می گذری
و من
آرام و بی صدا
غرق می شوم در این همه سپیدی
...
زیبا شده ایی عروسکم
زیباتر از همه زیبایی ها
شعر ازساراخ
در شب کوچک من افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را میشنوی؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
در شب اکنون چیزی می گذرد
ماه سرخ است و مشوش
و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است
ابرها همچون انبوه عزاداران
لحظه باریدن را گویی منتظرند
لحظه ای
و پس از آن هیچ .
پشت این پنجره شب دارد می لرزد
و زمین دارد
باز میماند از چرخش
پشت این پنجره یک نا معلوم
نگران من و توست
ای سراپایت سبز
دستهایت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش های لبهای عاشق من بسپار
باد ما را خواهد برد
باد ما را خواهد برد
ترامن چشم درراهم
شباهنگام
که میگیرنددرشاخ(تلاجن)سایه هارنگ سیاهی
وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم ؟
.
.
.
دران نوبت که بندد دست نیلوفربه پای سروکوهی دام
گرم یاد اوری یا نه ... من ازیادت نمی کاهم
ترا من چشم در راهم
بهار عشق
تو همان عابری هستی
که خزان دلم را
با گام هایت
بهار عشق کردی
تو تکرار بارانی
و نگاهت تابلو قشنگ شبی زیباست
که مرا می خواند:
دلم آواره توست
زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس
کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من !
ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا !
میزبانا !
میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ،
بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا !
گوش سرما برده است این
یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا !
رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته
سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است
قاصدک ! هان ، چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی ، اما ،اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بردار ازین در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو ، دروغ
که فریبی تو. ، فریب
قاصدک هان ، ولی ... آخر ... ای وای
راستی ایا رفتی با باد ؟
با توام ، ای! کجا رفتی ؟ ای
راستی ایا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی ، جایی ؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم خردک شرری هست هنوز ؟
قاصدک
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
کوچه
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه ،که بودم
درنهانخانه جانم،گل یاد تو درخشید
عطر صد خاطره پیچید،شعر صد خاطره خندید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فروریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی:
از این عشق، حذر کن
لحظه ای چند بر این آب، نظر کن
آب، آئینه عشق گذران است
تو که امروز ،نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم :
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم،نتوانم
روز اول که دل من به تمنّای تو پر زد
چو کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی،من نه،رمیدم،نه گسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق؟ ندانم
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لغزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نه گسستم ، نه رمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
.
.
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم.....
شوق دیدار
بی تو On line شبی باز از آن Room گذشتم
همه تن چشم شدم . دنبال ID ی تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از Case وجودم
شدم آن User دیوانه که بودم
وسط صفحه Room , Desktop یاد تو درخشید
Ding صد پنجره پیچید
شکلکی زرد بخندید
یادم آمد که شبی با هم از آن Chat بگذشتیم
Room گشودیم و در آن PM دلخواسته گشتیم
لحظه ای بی خط و پیغام نشستیم
تو و Yahoo و Ding و دنگ
همه دلداده به یک Talk بد آهنگ
Windows و Hard و Mother Board
همگی دست برآورده به Keyboard
تو همه راز جهان ریخته در طرز سلامت
من بدنبال تو و معنی درک کلامت
یادم آمد که به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این Room نظر کن
Chat آئینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به Email ی نگران است
باش فردا که PM ات با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این Log Out , Room کن
باز گفتم حذر از Chat ندانم
ترک Chat کردن هرگز نتوانم نتوانم
روز اول که Email ام به تمنای تو پر زد
مثل Spam تو Inbox تو نشستم
تو Delet کردی ولی من نرمیدم نه گسستم
باز گفتم که تو یک Hacker و من User مستم
تا به دام تو درافتم همه Room ها رو گشتم و گشتم
تو مرا Hack بنمودی . نرمیدم . نگسستم
Room ی از پایه فرو ریخت
Hacker ی Ignor تلخی زد و بگریخت
Hard بر مهر تو خندید
PC از عشق تو هنگید
رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دگرهم
نگرفتی دگر از User آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن Room گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن Room گذشتم
مطلب زیرازشب نوشته های مسعودبهنود(وبلاگ)است ازبس به دلم نشت حیفم اومدشمانخونین
.
.
.
پرسید می تونم دوستت داشته باشم. و باز هم خیره بر او منتظر پاسخی ماند.زن فقط آهی کشید و کتابش را بست و از روی نیمکت بلند شد. کتابش را زیر بغل گذاشت و لنگ لنگان رفت. آفتاب پائیزی پهن شده بود بر رهگذر باریک جنگل. مرد آرام مسیر نگاه او را دنبال کرد. به همان خانه رسید که از بامش دودی نازک به آسمان آبی می رفت. به خانه ای که می شناخت.
در فاصله هر کدام از این سئوال ها و سکوت ها، ده سال گذشته بود. هر بار آمد و روی همان نیمکت نزدیک مدرسه شان نشست، هر بار در چهارمین روز از پائیز. و باز پرسید. و اینک دیگر آن جوانک نبود، موهای خاکستری، چهره ای با رد پای گذر سالیان. از دورها آمد. ولی رساند خود را از دورهای دور زمین. باید می رسید به قراری که از چهارده سالگی با خود داشت. چهل سال پس از اولین بار.
"می پرسم می توانم دوستت داشته باشم" این را با صدای بلند گفت این بار، اما آرام و بی شتاب. انگار با باران سخن می گفت که بر سرو رویش می ریخت و داشت از کنار گردنش عبور می کرد و او عین خیالش نبود. بی آن که کسی بر نیمکت نشسته باشد گفت. گفت و نشست. آن قدر نشست که شب سایه خود را بر جنگل و درخت و نیمکت انداخت. پس خط نگاه آخرین بار را گرفت و از راهگ باریک جنگلی گذشت و ایستاد روبروی خانه ای که دود از دودکش آن بالا نمی رفت .
آنگاه برگشت و راه باریک کنار جنگل را رفت تا گورستان. بی نشان و رهنما رفت. رفت تا بر بالای سنگی ایستاد. آخرین و تازه ترین سنگ گورستان. وگفت می توانم دوستت داشته باشم. این بار پرسشی در کلامش نبود. گلایه ای بود شاید. و شنید که یکی می گفت جوابت دادم هر بار، نشنیدی. می پرسید نشنیدی. مرد فریاد زد چرا شنیدم، هر بار شنیدم. هر بار شنیدم. خم شد و منگوله قرمز کلاه را بر سنگ نهاد، بوسه ای زد که چهل سال را در حسرتش گذرانده بود. این بار با تاکید گفت، بی هیچ نگرانی، بی سکته و آرام گفت، بلند و با اشگ گفت: دوستت دارم. و حس کرد که صورتش را نهاده است بر کف دست های مهربانی.
[تکه ای از کتابچه آبی]
آغوش
برای چشم خاموشت بمیرم
کنار چشمه نوشت بمیرم
نمی خواهم در آغوشت بگیرم
که می خواهم در آغوشت بمیرم
فریدون مشیری
آری آری
زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست
گربیفروزیش
رقص شعله اش درهرکران پیداست
ورنه
خاموش است وخاموشی گناه ماست
سیاوش کسرایی
فرمانروایی که می کوشید تا مرزهای جنوبی کشورش را گسترش دهد،
با مقاومت های سرداری محلی مواجه شد و مزاحمت های سردار به حدی رسیدکه
خشم فرمانروا رابرانگیخت ، بنا براین او تعداد زیادی سرباز را مامور دستگیری
سردار کرد . عاقبت سردار و همسرش به اسارت نیروهای فرمانروا در آمدند و
برای محاکمه و مجازات به پایتخت فرستاده شدند.
فرمانروا از سردار پرسید : ای سردار ، اگر من از گناهت بگذرم و آزادت کنم ، چه
میکنی ؟
سردار پاسخ داد : ای فرمانروار، اگر از من بگذری به وطنم باز خواهم گشت
و تا آخر عمر فرمانبردار تو خواهم بود.
فرمانروا پرسید : و اگر از جان همسرت در گذرم ، آن گاه چه خواهی کرد؟
سردار گفت : آن وقت جانم را فدایت خواهم کرد !
فرمانروا از پاسخی که شنید آن چنان یکه خورد که نه تنها سردار و همسرش را
بخشید بلکه او را به عنوان استاندار سرزمین جنوبی انتخاب کرد.
سردار هنگام بازگشت از همسرش پرسید : آیا دیدی سرسرای کاخ فرمانروا چقدر
زیبا بود ؟ دقت کردی صندلی فرمانروا از طلای ناب ساخته شده بود؟
همسر سردار گفت : راستش رابخواهی ، من به هیچ چیز توجه نکردم .
سردار با تعجب پرسید : پس حواست کجا بود ؟
همسرش در حالی که به چشمان سردار نگاه میکرد به او گفت : تمام حواسم به تو
بود . به چهره مردی نگاه میکردم که گفت حاضر است به خاطر من جانش را فدا
کند!
برگرفته ازسایت وردنیوز
چشم یک روز گفت:
«من در آن سوی این دره ها کوهی را می بینم که از مه پوشیده شده است.
این زیبا نیست؟»
گوش لحظه ای خوب گوش داد
سپس گفت:
«پس کوه کجاست؟ من کوهی نمی شنوم»
آنگاه دست درآمد و گفت:
«من بیهوده می کوشم آن کوه را لمس نمی کنم. من کوهی نمی یابم»
بینی گفت:
«کوهی در کار نیست. من او را نمی بویم.»
آنگاه چشم به سوی دیگر چرخید
و همه درباره وهم شگفت چشم , گرم گفتگو شدند و گفتند:
«این چشم یک جای کارش خراب است.»
« جبران خلیل جبران »